Τα γράφαμε το πρωϊ με μισή καρδιά. Μπαίνω ή τουλάχιστον προσπαθώ να μπώ στην ψυχολογία των γονιών της. Δεν μπορώ. Ένα τεράστιο «γιατί” γυροφέρνει το μυαλό μου. Βλέπω τις εικόνες της. Ένα παιδί γεμάτιο ζωή που πρόλαβε να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα αλλά όχι να τα ζήσει. Γιατί ρε γαμώτο.
