Γιώτα’s Blog: Σημάδια πως ο γιός μου έχει μπει από τώρα στην εφηβεία

Γράφει η Γιώτα Απουτέ

Εκνευρίζεται όταν τον ξυπνάμε

Όλα τα μωράκια ξυπνάνε από το καλό χάραμα και φωνάζουν με τις κελαριστές φωνούλες τους γονείς τους. Αλλά όχι το δικό μας. Το δικό μας είναι από το καλό χάραμα μισοξύπνιο – μισοκοιμισμένο και έτσι και πάμε να του ανοίξουμε την κουρτίνα και να του πούμε «καλημέρα», βάζει τα κλάματα. Για περίπου 10’ τον παρακολουθώ να τρίβει το πρόσωπό του στα σεντόνια και να μουρμουράει εκνευρισμένος. Ίσως να θέλει να πιεί καφέ, το χρυσό μου.

Μιλάει με τις ώρες στο τηλέφωνο

Το ρήμα «μιλάει» είναι σχετικό, αλλά δεν φαντάζεσαι πόση ώρα περνάει κάθε μέρα να λέει ακατάληπτα «γούλιου γούλιου -μπόλια μπόλια – τουτο τουτο» σε έναν φανταστικό συνομιλητή. Και το «τηλέφωνο» είναι σχετικό βέβαια, διότι για τον Θωμά το «τηλέφωνο» είναι το πλαστικό του παιχνίδι, καθώς και η βούρτσα, το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης και του air condition.

Αλλάζει διάθεση μέσα σε δευτερόλεπτα

Ποια εφηβικά mood swings; Εδώ να δεις κυκλοθυμία, που η εναλλαγή γέλιου-κλάματος συμβαίνει απροειδοποίητα μέσα σε δευτερόλεπτα. Highlight, οι φορές που κλαίει και γελάει ταυτόχρονα, όπως οι ψυχασθενείς στις ταινίες.

Έχει μανία με το κινητό

Δεν είναι να αφήσω το κινητό τηλέφωνο μου σε ορατό σημείο μέσα στο σπίτι: έχει τρέξει, έχει σκαρφαλώσει, το έχει πιάσει και έχει ήδη βάλει 3 λάθος pin μέχρι να πω «κινητό». Αγαπημένες δραστηριότητες: να χαζεύει φωτογραφίες και να προσπαθεί να δώσει εντολές στην Bonnie.

Πεινάει συνέχεια

Έχεις δει κάτι έφηβους που καθαρίζουν το ένα πιάτο μακαρονάδα μετά το άλλο και οι γιαγιάδες κουνάνε το κεφάλι συγκαταβατικά και λένε «είναι στην ανάπτυξη, το πουλάκι μου»; Ε, και το δικό μου πουλάκι είναι στην ανάπτυξη και γι’ αυτό όλη μέρα γυρίζει στην κουζίνα και προσπαθεί να δει τι έχουν επάνω οι πάγκοι για να το χλαπακιάσει. Για να μη μιλήσουμε για το πόσο γρήγορα διανύει την απόσταση δωμάτιο-κουζίνα όποτε ακούει τον ήχο του ψυγείου που ανοίγει.

Η προσοχή του διασπάται όλη την ώρα

Καθόμαστε να φτιάξουμε τουβλάκια, χτυπάει το κουδούνι, τέλος τα τουβλάκια. Χαζεύουμε τα βιβλίο με τα ζωάκια, βλέπει απέναντι κάτι άλλο, πάνε τα ζωάκια. Γενικώς οι δραστηριότητες κρατούν γύρω στα 2’ η κάθε μια, γιατί στο μεταξύ έχει βρει κάτι άλλο, άσχετο να τραβήξει την προσοχή του.

… εκτός αν βλέπει τηλεόραση

Στην σπάνια περίπτωση που θα περάσει μπροστά από ανοιχτή τηλεόραση, θα κολλήσει σαν υπνωτισμένος. Και όσο και να φωνάζω «Θωμά… Θωμά…ΘΩΜΑΑΑΑ!» το παιδί μου θα κοιτάζει την οθόνη σαν να έχει πάθει προσωρινή κώφωση. Και μιας που είπα κώφωση, είναι φυσιολογικό να θέλει να ακούει μουσική τόσο δυνατά; ΟΚ, δεν είναι στη φάση να ακούει Martin Garrix ακόμα, αλλά από το σπίτι μας ακούγεται τόσο συχνά και δυνατά το «Κουνελάκι» που αν ήμουν γείτονας θα μετακόμιζα.

Δεν με θέλει πάντα

Όχι, δεν μου κλείνει την πόρτα στα μούτρα, ούτε μου λέει «δεν με καταλαβαίνεις/ είσαι άδικη/ σε μισώ» και άλλα τέτοια τρυφερά που περιμένω να ακούσω στην πραγματική εφηβεία. Αλλά ξαφνικά το τρυφερό μωρό μου, που κάποτε το μόνο που ήθελε ήταν να είναι τυλιγμένος επάνω μου σαν μαϊμουδάκι, τώρα είναι πολύ απασχολημένος να τρέχει, να παίζει, να χοροπηδάει, με αποτέλεσμα να «τρώω πόρτα» πολλές φορές που προσπαθώ να τον αγκαλιάσω και να τον φιλήσω. Και ποιος να μου το έλεγε πως το φτύσιμο που θα έτρωγα από το παιδί μου, πονάει χίλιες φορές περισσότερο από το φτύσιμο που έφαγα στη ζωή μου απ’ όλους τους γκόμενους μαζί!

Τα φιλιά μου,

Γιώτα Απουτέ