Όλοι έχουν περάσει από την εμπειρία του χωρισμού στη ζωή τους, αρκετοί πολλές φορές, άλλοι μία και πολύ έντονα. Aν είσαι στο 1-4% που βρήκε τον τέλειο σύντροφο με την πρώτη σχέση που έκανε, δεν χρειάζεται να προχωρήσεις στην ανάγνωση του κειμένου…
O χωρισμός ορίζεται ως μια απώλεια. Μεταφορικά είναι ο θάνατος μιας σχέσης, αναφέρει ο Αντώνιος Καλέντζης, Ψυχολόγος BPS, Miscp Assoc, Συγγραφέας. Τα στάδια που θα περνούσε κάποιος στη φάση του πένθους, τα ίδια στάδια θα περάσει και και έπειτα από ένα χωρισμό. Ο χωρισμός, λοιπόν, έχει τα εξής πέντε στάδια:
1. Άρνηση
Δεν δέχεται το άτομο την κατάσταση και λειτουργεί σαν να μην έχει συμβεί. Δεν αντιμετωπίζει αυτό το γεγονός. Φέρεται υπερδραστήρια. Είναι πολύ χαρούμενο, εξωτερικεύεται πολύ, βγαίνει, μιλάει, επικοινωνεί σαν να μην έχει συμβεί τίποτε. Αυτό συμβαίνει γιατί είμαστε προικισμένοι από τη φύση μας να έχουμε τη δυνατότητα να παγώνουμε στην αρχή του δύσκολου. Για να μην νιώθουμε τον μεγάλο πόνο και μας καταβάλλει.
2. Θυμός
Όταν αρχίζουμε και συνειδητοποιούμε αυτό που μας έχει συμβεί, ότι τελικά είναι μια μόνιμη κατάσταση και οριστικός ο χωρισμός, τότε περνάμε στη φάση του θυμού. Βέβαια, ο θυμός είναι ένα υγιές συναίσθημα. Όταν λέμε θυμό εννοούμε θυμό για τα πάντα, για τον άλλο, για τον εαυτό μας, για την κατάσταση.
Ο θυμός βέβαια είναι ένα συναίσθημα το οποίο μας κινητοποιεί, δηλαδή είναι συναίσθημα δράσης. Είναι καλύτερος από την αυτολύπηση, τη μιζέρια και την απελπισία. Όταν είμαστε θυμωμένοι κάτι κάνουμε τέλος πάντων. Και βέβαια στη διάρκεια του θυμού εκτοξεύουμε απειλές, παίρνουμε τηλέφωνο και “στολίζουμε” τον άλλον με όσα του αξίζουν ή και δεν του αξίζουν, θυμόμαστε όλες τις κακές στιγμές και τις απαριθμούμε και θυμώνουμε και με τον εαυτό μας γιατί επιτρέψαμε να συμβεί κάτι τέτοιο.
3. Κατάθλιψη
Αφού έχει ανέβει η αδρεναλίνη κι έχουμε βγάλει το θυμό μας, κουρασμένοι από την έκρηξη που έχουμε κάνει, αισθανόμαστε ότι δεν θα βρούμε ποτέ κάποιον να είμαστε μαζί ή ότι είμαστε καταραμένοι και δεν πρόκειται ποτέ να συναντήσουμε κάποιον που να είναι της προκοπής, ότι θα ζήσουμε μόνοι μας και όλα τα συναφή, τα οποία είναι σημάδια κατάθλιψης.
4. Διαπραγμάτευση
Επειδή καταλαβαίνουμε ότι είναι εντελώς νοσηρή η κατάσταση της κατάθλιψης και δεν μας επιτρέπει να κινητοποιηθούμε και να ενεργοποιηθούμε, όχι μόνο για να βρούμε άλλο σύντροφο αλλά για να τραβήξουμε τη ζωή μας μπροστά, αρχίζουμε τη διαπραγμάτευση. Δηλαδή διαπραγματευόμαστε με τον εαυτό μας μέχρι ποιο σημείο φταίξαμε εμείς και μέχρι ποιο σημείο έφταιγε ο άλλος. Τι θα έπρεπε να είχαμε κάνει για να το αποφύγουμε ή τι θα μπορούσαμε να κάνουμε έτσι κι αλλιώς, γιατί ήταν αναγκαίο και απαραίτητο να συμβιβαστούμε ή να ανεχτούμε καταστάσεις.
5. Αποδοχή
Αφού λοιπόν διαπραγματευθούμε με τον εαυτό μας και του αποδώσουμε τα δίκια και τις ευθύνες, τότε μπαίνουμε στην τελική φάση που είναι η αποδοχή της κατάστασης, η οποία έχει και τον θρήνο μέσα της και το πένθος. Δηλαδή την αίσθηση της απουσίας, αλλά είναι πλέον πολύ κοντά η λύτρωση. Θα γίνει η κάθαρση μέσα από τη συνειδητοποίηση του ότι αυτό τελείωσε οριστικά. Θρηνήσαμε, μας έλειψε, δώσαμε όλον αυτόν το χρόνο – και μέσα από όλα τα στάδια την ευκαιρία στον εαυτό μας να το αφομοιώσει και να το αποφασίσει ότι έτσι είναι κι αλλιώς δεν γίνεται. Οπότε πλέον είμαστε έτοιμοι να το ξεπεράσουμε και να τραβήξουμε μπροστά.
6. Εξαιρέσεις
Δεν είναι απαραίτητο να περάσεις από όλα τα στάδια. Υπάρχει και η περίπτωση όμως να περάσεις από όλα τα στάδια τόσο ελαφριά και ήρεμα που να μην το καταλάβεις και να μην είναι επώδυνο. Αυτό είναι κάτι που διαφέρει από χαρακτήρα σε χαρακτήρα.
