ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΜΕΤΑΞΗΤΙΝΟΥ
Η Αναστασία προσπαθεί να κρατηθεί όρθια, αλλά όπως εξομολογείται στον Διαμαντή, αισθάνεται ζωντανή-νεκρή. Ο Διαμαντής έχει αδυναμία στην Αναστασία και γι’ αυτό της συμπαραστέκεται και τη ρωτάει συνέχεια πώς αισθάνεται. Σε μια από τις εξομολογήσεις καρδιάς, ο Αναστασία τού λέει: «Θείε, δεν με νοιάζει πώς περνάνε οι μέρες, τι γίνεται γύρω μου. Αυτός ο πόνος με έχει ναρκώσει. Δεν ξέρω γιατί έπρεπε να περάσω αυτή την εμπειρία. Θέλω να πιστεύω ότι το μωρό μου κάπου είναι, κάπου υπάρχει η ψυχή του και αυτή την ψυχή κάποτε θα την ξανασυναντήσω. Αν σταματήσω να το πιστεύω αυτό θα διαλυθώ». Κι έτσι είναι, η κοπέλα είναι διαλυμένη και ένα ακόμα όνειρο-εφιάλτης με τη μάνα της ξαναέρχεται να την ταράξει. Βλέπει τη μάνα της να της αρπάζει τη φωτογραφία του παιδιού της και να της τη σκίζει, λέγοντάς της επιτακτικά: «Σταμάτα να κλαις. Ο γιος σου είναι μαζί μου και είναι καλά! Δεν χρειάζεται τα δάκρυά σας πια! Να τον αγαπάς και να μην τον κλαις, αυτό θέλει. Σου το είχα πει Αναστασία, θα χάσεις κάτι που αγαπάς. Αλλά αυτό δεν είναι το τέλος. Ποτέ δεν έρχεται το τέλος. Κατάλαβέ το, επιτέλους. Κι εδώ κι εκεί όλα αρχίζουν ξανά και ξανά. Να κάνεις άλλο παιδί!», της λέει και της σκίζει κι άλλες φωτογραφίες του μικρού Ανδρέα.
