Πόσες φορές απλά περιμένες και δεν έφτασε ποτέ αυτό που τόσο μαρτυρικά καρτερούσες; Πόσες φορές ξαγρύπνησες κοιτώντας το ρολόι και δεν έγινε αυτό που σου είχαν υποσχεθεί; Πόσες φορές άφησες την σιωπή να αιωρείται για ώρες ολόκληρες και δεν ακούστηκε ο θόρυβος που θα θρυμμάτιζε τον αέρα σου; Αλήθεια, πόσες φορές;
Όσο κι αν προσπαθήσεις να θυμηθείς είναι τόσες πολλές οι φορές που θα σου κόψουν την ανάσα. Είναι τόσα πολλά τα «περίμενε» που θα σε κομματιάσουν. Είναι τόσο δυντατά που θα σε λυγίσουν. Θα σου κυριεύσουν το μυαλό και θα αφήσουν τον κόμπο στο λαιμό.
«Περίμενε, σε παίρνω σε λίγο»! και αυτό το λίγο έγινε πολύ! Τόσο πολύ που σε ράγισε. Σε έκοψε σε χίλια κομμάτια. Σε γονάτισε κάτω και σε χτύπησε. Και εσύ εκεί ματωμένος να «περιμένεις» και να πιστεύεις πως δεν πέρασε αρκετή ώρα, υπάρχουν ακόμα περιθώρια. Ακόμα κι όταν έχουν στενέψει τόσο πολύ που απειλούν να σε διαλύσουν. Εσύ να επιμένεις να ανοίγεις κι άλλες πληγές. Να πιστεύεις στο «περίμενε» όταν όλοι γύρω σου το αμφισβητούν. Να το υπερασπίζεσαι με τοσο φθόνο που πονάει. Και αυτό το «περίμενε» να μην σε λογαριάζει. Λες και το κάνει επίτηδες. Λες και χαίρεται να σε βλέπει που σπαρταράς. Που πέφτεις κάτω και πονάς. Που το έχεις στο μυαλό σου σαν Θεό που θα σε πάρει από την κόλαση που έχεις βυθιστεί. Και όσο περνάει η ώρα βυθίζεσαι τόσο που δεν ξέρεις από πού να πιαστείς. Δεν έχεις από κάπου να ακουμπίσεις. Λες και όλα χάθηκαν. Λες και είσαι μόνος και κανείς δεν σε νιώθει. Και η αλήθεια είναι αυτή. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως ένα «περίμενε» έχει τόση δύναμη. Πως μια λέξη έχει τόση ισχύ. Πως με το άκουσμα της απλά παραλύεις και δεν έχεις την δυνατότητα να κάνεις κάτι άλλο εκτός από το να «περιμένεις». Όπως ακριβώς σε πρόσταξαν.
Πόσο να περιμένω ρε φίλε; Γιατί δεν μου λες; 5 λεπτά-10; 1 ώρα, 1 μέρα, 1 μήνα, 1 χρόνο, πόσο; Πόση διάρκεια έχει αυτό το περίμενε; Πόσο; Να ξέρω τι με περιμένει. Να ξέρω αν θα το αντέξω. Αν θα μπορέσω να το διαχειριστώ. Αν θα καταφέρω να του ξεφύγω πριν με αρπάξει και με κομματιάσει. Αν θα βρω ένα σύμμαχο, έναν άνθρωπο να «περιμένουμε» μαζί. Αν…αν δεν καώ πάλι από την φλόγα του…. Γιατί καίει πολύ να ξέρεις. Τόσο πολύ που τα σημάδια δεν λένε να φύγουν. Μένουν εκεί να σου θυμίζουν όλα τα «περίμενε». Μένουν εκεί να σε φοβήζουν για όλα τα επόμενα που θα’ ρθουν. Μένουν εκεί να σου τονίζουν πως το «περίμενε» είναι μαχαίρι. Μαχαίρι που κάθε φορά μπαίνει πιο βαθιά…και η πληγή μεγαλώνει…τόσο πολύ που κάποια στιγμή απλά στο «περίμενε» θα «φύγεις»…
Φωτογραφία: Stavros Terlikkas
