Η πρεμιέρα του «Καφέ της Χαράς» αγκαλιάστηκε από το κοινό και κατάφερε να τερματίσει πρώτο στη ζώνη μετάδοσής του.
Οι τηλεθεατές μένουν σταθεροί στο ραντεβού τους με τους ήρωες του Κολοκοτρωνιτσίου, αναμένοντας το μεγάλο φινάλε, καθώς στο τέλος της σεζόν το «Καφέ» ολοκληρώνεται οριστικά και… δεν επιστρέφει.
Ο Χάρης Ρώμας, ωστόσο, μας επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις καθώς σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Τηλέραμα» εμμέσως πλην σαφώς παραδέχτηκε πως για ακόμα μία φορά η σειρά δεν θα έχει χαρούμενο φινάλε…
Τι μπορείτε να μας αποκαλύψετε από τα… προσεχώς του «Καφέ»;
«Στις κωμωδίες μου δεν ποντάρω μόνο στο χιούμορ, αλλά και στους σύνθετους χαρακτήρες και βεβαίως στο στοιχείο της έκπληξης. Ξέρω βέβαια πως ο κόσμος θέλει να μάθει και κολακεύομαι. Με χαροποιεί και μου δίνει αυτοπεποίθηση».
Παρά τις επιτυχίες, παραμένετε τόσο χαμηλών τόνων;
«Κι όμως, στο παρελθόν αυτό που έβγαινε προς τα έξω ήταν ένας άνθρωπος με έπαρση! Και επειδή κανένας από όσους έχω συνεργαστεί δεν με έχει κατηγορήσει ποτέ για αλαζονεία ή εγωπάθεια, καταλήγω πως την εντύπωση αυτή τη δημιούργησαν οι ρόλοι που ερμήνευσα: τύποι εγωιστές και καθόλου επικοινωνιακοί. Στη συνέχεια όμως, μέσω των συνεντεύξεων, νομίζω πως… αποκαταστάθηκα ως εικόνα και ο κόσμος με αντιμετωπίζει με μεγάλη αγάπη».
Η συνεργασία σας με τη Ζέτα;
«Πρόκειται για έναν ευγενικό και μετρημένο άνθρωπο, με φυσικό ταλέντο, ακτινοβολία και επίπεδο υψηλό. Είναι μεγάλη χαρά να την έχω δίπλα μου και θα της ξαναπροτείνω οπωσδήποτε συνεργασία. Να δούμε πρώτα βέβαια τι θα κάνω κι εγώ και πόσα χρόνια ακόμα θα μείνω στη δουλειά, γιατί έχω πολλά στο μυαλό μου. Είμαι πολυσχιδής και είναι κι αυτό ένα θέμα».
Οι περισσότερες σειρές σας έχουν μελαγχολικό φινάλε… Να περιμένουμε το ίδιο και με το «Καφέ»;
«Συχνά τελευταία με ρωτούν αν θα υπάρξει θάνατος στο “Καφέ”. Εκείνο που θα πω είναι ότι η τέχνη αντλεί από τη ζωή και κομμάτι της ζωής είναι η απόρριψη, αλλά και ο θάνατος. Στο “Καφέ” έχω βιώσει ως ρόλος και την απόρριψη και την εγκατάλειψη και μάλιστα εις διπλούν: και από τη σύζυγο και από τη Χαρά. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ποτέ δεν ήμουν υπέρ των χάπι εντ, γιατί δεν απεικονίζουν την αληθινή ζωή.
Ακόμα και οι ήρωες που παίζω φροντίζω να έχουν ένα υπόστρωμα πίκρας. Για μένα το ωραιότερο επεισόδιο στο “Κωνσταντίνου & Ελένης” ήταν όταν ο καθηγητής νόμιζε πως όλοι θα πήγαιναν να του ευχηθούν στα γενέθλιά του και να τον αγκαλιάσουν, αλλά τελικά δεν πήγε κανείς. Τραγικό δεν είναι;»
