Ξέρετε παντα είχα αμφιβολίες για το σύστημα υγείας μας. Πάντα φοβόμουν τα νοσοκομεία. Πες οι άσχημες εμπειρίες και οι δικοί μου ανθρωποι που χάθηκαν σε ορόφους και δωμάτια νοσοκομείων. Στιγμές που δεν μπορω να ξεχάσω.
Για αυτό και οταν εμαθα οτι ειμαι εγγυος δεν ήθελα να με παρακολουθούν στο νοσοκομείο και προτίμησα ιδιωτική κλινική. Βέβαια στην πορεια οταν πλεον ο φόβος του αγνώστου την εγκυμοσύνης φεύγει και η ανησυχία… αρχισα να σκεφτομαι… και το οικονομικο αλλα και το τι ακριβώς ήθελα. Τα περισσότερα ιδιωτικά με το παραμικρό σε βάζουν “καισαρική”. Ηταν κατι που ήθελα να αποφύγω.
Μια μέρα ενώ ψώνιζα με τον άντρα μου μια κοπέλα με πλησιάζει και με ρωτά ποσο μηνών ειμαι, μιας και με ειδε σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Εκει ανοίχτηκε συζήτηση και μου ειπε για την εμπειρία της στο νοσοκομείο. Το έψαξα και μεσα απο το διαδίκτυο μεσα απο γκρουπς ρωτώντας αλλες γυναίκες για την εμπειρίας τους στο νοσοκομείο.
Ημουν ήδη σε προχωρημένη εγκυμοσύνη (36 εβδομάδες) οταν ηδη στο μυαλό μου επαιζε το σενάριο να γεννήσω στο νοσοκομείο. Η αλήθεια υπηρχαν διάφορα θέματα οπου στο ιδιωτικό θα με έβαζαν καισαρική. Το μωρό δεν ειχε πάρει θέση … Ωστόσο στις 37 εβδομάδες μας έκανε την χάρη και πήρε θέση με το κεφαλάκι προς τα κάτω. Στις 38 εβδομάδες ειμαι ηδη σίγουρη οτι θέλω να γεννήσω στο νοσοκομείο, αφου διάφορες συνθήκες στο ιδιωτικό δεν συμβάδιζαν με τον φυσιολογικό τοκετό που επιθυμούσα να έχω.
Και ενώ το εχω αποφασίσει… Στις 38 εβδομάδες και 2 μέρες… άρχισαν το βραδυ ενοχλήσεις περίεργες. Κατευθείαν νοσοκομείο οπου διαπιστώθηκε οτι πρόκειται για συσπάσεις. Οι πονοι και οι συσπάσεις χτυπούσαν κόκκινο. Οσο περνούσε η ώρα… ο πόνος αγγιζε το 100άρι ( το ψηλότερο επιπεδο πονου συσπασεων), ενω οι συσπάσεις ολο και πιο συχνές και ολο και διαρκούσαν περισσότερο τα 20 δευτερολεπτα πονου εφτασε το 1 λεπτό. Καθε 2 λεπτα συσπάσεις και 1 λεπτο πόνου.
Οφειλω να ομολογήσω πως απο την πρώτη στιγμή που βρέθηκα στο νοσοκομείο ειχα δίπλα μου πάνω απο 3-4 μαίες/νοσηλεύτριες συνεχως. Εξυπηρέτηση άμεση ευγένεια (οκ υπάρχουν πάντα και οι εξαιρέσεις). Ημουν τυχερή καθώς με ανέλαβαν απο την αρχή άτομα που με εκαναν να τα εμπιστευτώ και ήταν διπλα μου απο την αρχή μεχρι το τέλος. Και παρα την παράνοια του πονου και τις τσιρίδες μου για 18 ώρες, με υπομονή ηταν διπλα μου να με καθοδηγήσουν. Οπως φυσικά και ο συντροφος μου.
Αλήθεια δεν ξέρω αν στο ιδιωτικό θα είχα τόση περιποίηση και τόσο προσωπικό απο πάνω μου να με βοηθά. Ειμαι πραγματικά ευγνώμων…
Το λέω και συγκινούμαι καθώς αυτες οι κοπέλες-μαίες και γιατροί, με ενα χαμόγελο και υπομονή κάνουν οτι περνά απο το χέρι τους για να σε ηρεμίσουν την ώρα του πονου και να σε βοηθήσουν να διατηρήσεις ψυχραιμία και να κάνεις τα σωστά βήματα ώστε το παιδί να κατεβεί και να πάρει την τελική ευθεία προς τον εξώ κόσμο.
Την ώρα του τοκετού, τουλάχιστον 5 ατομα ήταν μεσα στην αιθουσα τοκετού. Μάλιστα για κανένα λογο “ασήμαντο” δεν θα με έβαζαν καισαρική οπως θα έκαναν στο ιδιωτικό. Ακόμα και αν τους παρακαλούσες για καισαρική. (Τις συνθήκες θα τις αναφέρω σε αλλο μου αρθρο και ποσο δύσκολο τοκετό είχα). Με βοηθησαν να γεννησω φυσικά (οπως και ηταν η επιθυμία μου), να εχω διπλα μου ολη την ώρα τον συντροφο μου αλλα και να κινηματογραφήσουμε αυτη τη μαγική στιγμή!
Ακόμα και σε μια “δυσκολη” στιγμή στο τοκετό δεν έχασαν το χαμόγελο τους και με ενθάρυναν και καθοδηγουσαν με ψυχραιμία φέρνοντας στον κόσμο το γιό μου.
Τα λογια είναι περιττά… Ομως τις δυσκολίες και τι πρεπει να περιμένουν οι εγκυμονούσες στις συσπάσεις και τοκετό θα σας τις πω σε αλλο άρθρο… Διοτι πιστεύω πρεπει ολες να ειμαστε προετοιμασμένες…!!
Και αν με ρωτάτε ξανά.. ναι παλι στο νοσοκομείο θα γεννούσα!! Τόση ασφάλεια δε ξερω αν θα ενιωθα αλλου!!
Σας ευχαριστώ
Με αγαπη
Ελενα
