Η απόλυτη ξεφτίλα στην Κυπριακή τηλεόραση

Η απόλυτη ξεφτίλα ρε παιδιά ειναι να καθομαστε μπροστά σε μια τηλεόραση και να τρώμε οτι μας σερβίρουν.

Γράφει Αχάπαρος

Τι και καλά shows για ταλέντα, τι μοντέλες. Και όλα αυτά παίζοντας με το μυαλό μας και κάνοντας να πιστεύουμε πως “Ουαουυυυ, κοίτα… δίνουν ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους”.

Σιγουρα δεν αμφισβητεί κανενας πως μέσα απο ολα αυτά τα shows – reality μπορεί να αναδειχθεί ένα ταλέντο. Ταλεντο όμως…! Εκει εξω υπάρχουν πολλά ταλεντα ,όμως στην τηλεόραση πιο πολλα “ψωνια”. Και “ψωνια” δεν είναι αυτά που πάνε να αναδείξουν το ταλέντο τους . Αυτοί ολοι μικροί και μεγάλοι είναι “ανθρωποι με όνειρα”, ανθρωποι που ψάχνουν την ευκαιρία για να δείξουν αυτό που έχουν ή πιστεύουν οτι έχουν.

“Ψώνια”, είναι τα πανφάγα όντα που βρίσκονται στις καρέκλες πίσω απο τα διευθυντικά γραφεία ή των κριτών , γνωρίζοντας πως εις βάρος των ονείρων κάποιων ανθρώπων θα αποκτήσουν χρήμα ή τηλεθέαση.

Και αναφέρομαι σε συγκεκριμένα shows που πραγματικά ξεφτιλίζουν μέσα απο τις διαδικασίες τους την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ανθρώπινη νοημοσύνη.

Ειμαστε ομως και εμεις πισω απο τις οθόνες χαζοί… γιατί εμεις τους δινουμε την δυναμη να τα κανουν ολα αυτά. Ε..βλέπετε μας αρέσει η κλειδαρότρυπα, μας αρέσει το ξεκατίνιασμα , μας αρέσει να βλέπουμε και το ωραιο και καλύτερο αλλα και να γελάμε με κάτι που δεν εχει ικανότητες.

Καταλάβατε τι γίνεται; Γελάμε με συνανθρώπους μας, και άλλοι γελάνε εις βαρος και εμας και των ανθρώπων που συμμετέχουν.

Βαφτίζουμε talent shows τα προγράμματα που μέσα τους εχουν τον παραλογισμό και περιμένουν απο 3-4 ατομα να κρίνουν την καριερα τους στην ζωή. Οπως στο σχολείο που έλεγε η δασκαλα εσυ θα πας μπροστά εσυ οχι. Λες και οι βαθμοί μετράνε.

Ξεφτιλίσαμε την τηλεόραση και τον άνθρωπο.

Αυτό που μετρά ρε παιδιά είναι ένα και μονο ένα. Να είσαι καλός και ηθικός άνθρωπος. Μονο αυτό! Τι να κάνεις το ταλέντο όταν εισαι σκατοχαρακτήρας; Τι να κάνεις τα λεφτά όταν τα εβγαλες με παρανομίες ή κοροϊδευοντας κόσμο; Λες και θα τα παρουμε ολα αυτά μαζί μας. Ο,τι αφήνουμε πίσω είναι το συναίσθημα που προκαλέσαμε στους ανθρώπους που πέρασαν στην ζωή μας. Μονο αυτό μένει.