Με νύχια και με δόντια κρατούσα τον εαυτό μου κοντά σου… μέχρι να αποφασίσεις αν ήθελες να γυρίσεις. Αν και ήξερα πως ποτέ δεν θα γύριζες όσο και αν έλεγες πως με αγαπούσες και όσα λογια και αν μου είχες πει για να με κερδίσεις. Τον κρατούσα τον εαυτό μου για σένα, να μην κάνω κάτι και τα τινάξω στον αέρα όλα.
Ξέρεις δεν με ένοιαζε τόσο οι μαλακίες που έκανες εσυ. Με πονούσαν , με κομμάτιαζαν με διέλυαν αλλά είχα την δύναμη να τα αφήσω πίσω…για σένα μήπως και έρθεις ξανά εδώ.
Κρατούσα όμως μακριά όποιον ήθελε να με πλησιάσει, διότι δεν ήξερα αν εσυ είχες την ίδια δύναμη να με συγχωρέσεις, να δεχτείς αυτα που ίσως εγώ κατάπινα για σένα. Τις εικόνες που εγώ αντίκρισα απέναντι μου και με τσάκισαν. Δεν ήξερα αν το έβλεπες εσυ σε μένα πως θα αντιδρούσες.
Και όμως δεν ήρθες ποτέ. Δεν θα ερχόσουν. Μόνο μπαινόβγαινες. Και έτσι με έχασες. Όχι, εγώ δεν έχασα γιατί όπως φαίνεται δεν σε είχα ποτέ. Εσυ όμως με έχασες. Μέσα στις αβέβαιες σου καταστάσεις. Τις προσωρινές ευτυχίες σου. Με έχασες…διότι ενώ με είχες ακόμα και μετά τον χωρισμό, εσύ ούτε καν του έδωσες βάση. Κατέβαλα προσπάθειες να μείνω άθικτη για σένα. Να μην με αγγίξουν ούτε ξένα χέρια, ούτε ξάνα λόγια! Μέχρι που ένα πρωί μετά απο μήνες (στο πήγαινε έλα σου) ειπα φτάνει! Φτάνει να βάζω κενό στην ζωή μου απο την μέρα που χωρίσαμε μέχρι τη μέρα που θα περίμενα να γυρίσεις. Μια άδεια ζωή . Μπας και σε ενοχλήσει κάτι και δεν γίνει ποτέ αυτή η επιστροφή. Τέρμα είπα πολλές φορές μα άντεχα και άλλο. Μα αυτή τη φορά σιχάθηκα. Οχι μόνο εσένα αλλά και εμένα.
Εμένα που υπέμεινα τόσα, που έχασα τόσο χρόνο για κάποιον που με άφησε εκτεθειμένη να με κερδίσει κάποιος άλλος. Που δεν φοβήθηκε να με χάσει. Ξέρεις το δεδομένο..αχ τι ύπουλο συναίσθημα. Μα τώρα μωρό μου αντίο! Αντίο…
