Η καρδιά μου έγινε κόμπος απο την ώρα που άκουσα την είδηση για τον εντοπισμό του 9χρονου στο βυθό.
Δε μπόρεσα όλη νύχτα να κοιμηθώ. Σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου. Μια μάνα πως μπορεί να βιώσει όλο αυτό; Δεν γίνεται δε μπορεί… Είναι πάνω απο τις δυνάμεις του ανθρώπου να διαχειριστεί την ξαφνική απώλεια ενός παιδιού.
Φοβάμαι… δεν ξέρεις ποτέ τι σου ξημερώνει… όσο και αν προσέχεις…. ένα δευτερόλεπτο.. ένα μόνο δίνει το τελικό αποτέλεσμα. Οσο και αν δασκαλέψεις , όσο και αν φροντίσεις στη διαπαιδαγώγηση, όσο και αν τσακωθείς με τους γύρω σου και το/η συντροφο σου για το πως να το φροντίζει , τίποτα δεν είναι αρκετό, όταν είναι να έρθει αυτη η στιγμή.
Ο Θεός… η μόνη μας δυναμή, ο μόνος που ξέρει τους λόγους… και αυτό οσο και αν θες να σε παρηγορήσει δεν είναι αρκετό .
Τελικά όλα είναι στο χέρι μας και τίποτα δεν είναι….
Πνίγομαι στο κλάμα… δε μπορώ να το δεχθώ.. είναι λες και ήταν δικό μου παιδί. Ο Θεός να αναπαυσει την ψυχή του… δύναμη στην οικογένεια του!
