“‘Τρομοκρατία” μονο θα μπορούσα να χαρακτηρισω οσα ακουμε οτι γίνονται τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο. Ειδικά με το πιο πρόσφατο γεγονός της απαγωγής των δυο 11 χρόνων, που ευτυχώς τα αγγελούδια βρέθηκαν.
Της Έλενας Τσιακούπη
Ξέρετε υπάρχουν πολλα ζευγάρια και κυρίως γυναίκες που σκέφτονται “μα γιατί να κανω παιδί; Σε τι κόσμο να το φέρω να μεγαλώσει;”. Δημιουργείται ενα κλίμα φόβου…
Οσο και αν προσπαθεί η αστυνομία να μας καθησυχάσει ή τα αρμόδια τμήματα, η Κύπρος εχει ξεπαρθενέψει, δεν είναι οπως παλία που παίζαμε άνετα στις γειτονιές…όταν αφήναμε τα παράθυρα και τις πορτες ανοιχτές των σπιτιών μας και πηγαίναμε σουπερμάρκετ!
Πλέον αναλογιστείτε.. πόσοι απο εσας βρίσκονται μέσα στο σπιτί και τσεκάρουν 2-3 φορές αν εχουν κλειδώσει την πόρτα ή αν έχουν κλείσει ολα τα παράθυρα.
Τώρα και τα σχολεία εγιναν ενας χώρος μη ασφαλές, με βάση πάντα τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν την 25η Σεπτεμβρίου, οπου ο καθένας μπορεί να μπει και να αρπάξει οποιο παιδί θέλει χωρίς ελεγχο, χωρίς παρακολούθηση. Ετσι απλά!!
Χαθηκε η αθωοτητα στους ανθρωπους; Που πηγε αυτη η παιδικότητα στα πρόσωπα των παιδιων… Ενα ταμπλετ, προφιλ στο facebook απο τα 10 χρόνια τους, η παιδική χαρά αντικαταστήθηκε απο την τηλεόραση και τα smartphone, ενώ το παιδικό χαμόγελο αντικαταστήθηκε με φωνές και κλάματα εαν δεν αγοράσεις ενα νεο ηλεκτρονικο παιχνίδι που θελουν. Και οχι δεν φταίνε τα παιδια… το μονο σίγουρο ειναι αυτό… Οι μεγάλοι, εμεις φταίμε…
Εμείς που ενω ζήσαμε τα πιο όμορφα αγνά χρόνια, δε μαθαίνουμε στη νεα γενιά πως είναι να ζει αλλα πως να εγκλωβίζεται σε πραγματα που διαλύουν την ηλικία των παιδικών χρόνων.
Θα μου πείτε φάσκεις και αντιφάσκεις..αφού ζουμε σε μια εποχή τρομοκρατίας… Και ποιος τη δημιουργησε αυτή την εποχή; Τα παιδιά; Οχι… Εμείς οι μεγάλοι! Πως; Με το να απογοητευόμαστε και να μην κάνουμε όνειρα, ονειρα οπως αυτά που κάναμε παιδιά. Οταν καποιοι άλλοι μεγάλοι μας στερούν το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπέστατη ζωή, σε μια ζωή που ο κάθε ανθρωπος θα μπορεί να επιβιώνει χωρίς να ξυπνούν τα πιο ζωώδες του ένστικτα/συναισθήματα είτε βίας, είτε σχιζοφρένειας που θα τον κάνουν να βίασει, να κλέψει, να απαγάγει…και πολλά αλλα αδικήματα τόσο απο το νομο οσο και απο τους ανθρώπους.
Η ζωή είναι συντομη, μικρή… και ακόμα και αν η Κύπρος μας εχει ξεπαρθενέψει απο την αγνότητα που ζούσαμε στα παιδικα μας χρονια ανέμελοι στα πάρκα της γειτονιάς και γυρίζαμε σπιτι μονο οταν βλέπαμε τον ήλιο να πέφτει…. ακόμα και αν αυτό δεν υπάρχει σήμερα…. ας ανοίξουμε μέσα μας το φως μιας αισιοδοξίας ας μάθουμε στα παιδιά μας να ζουν και να προφυλάσσονται, να παίζουν και οχι να υποδουλώνονται, να κάνουν όνειρα και οχι να απογοητεύονται. Να είναι αγνά γεμάτα ζωντάνια μα ταυτόχρονα δυνατά να αντιμετωπίσουν κάθε τι που θα βρεθεί στη ζωή τους, να λένε και ‘οχι”… να παλεύουν για οτι τους ανήκει, για το “δίκαιο”…. Ας αλλάξουμε ο καθένας , ενας ενας αυτο τον κόσμο, πρώτα απο τον εαυτό μας και μαζί με τα παιδιά μας…
Ο φόβος ας γίνει η πηγή οπου θα μας αναστήσει και θα μας κάνει να παλέψουμε για ενα καλύτερο αυριο…!
Το “φοβάμαι” να γίνει πλεον “ζω”! Και να μην ξεχνάμε να εχουμε το Θεό μέσα μας, οποιος και αν ειναι αυτός ο “Θεός” που ο καθένας πιστεύει!
Καλή αρχή…!!
