Γράφει η Γιώτα Απουτέ
1. Γιατί το να γίνεις μπαμπάς είναι μια απόφαση.
Τα αρσενικά, από την φύση τους, δεν διαθέτουν το αξεσουάρ «βιολογικό ρολόι» που τους δείχνει τον δρόμο της πατρότητας εκεί γύρω στα 30. Οπότε το να γίνουν πατέρες είναι μια απόφαση, κάτι που με ψυχραιμία επιλέγουν για τη ζωή τους, χωρίς να βρίσκονται υπό την επήρεια ορμονών (για ουσιών δεν παίρνω και όρκο). Δεν ισχύει για όλους φυσικά, όπως δεν ισχύει και για όλες τις γυναίκες ότι ακούν το βιολογικό τους ρολόι να χτυπάει Dolby Surround. Προσωπικά και να χτυπούσε το δικό μου, ήμουν κουφή, δεν το άκουγα, ήρθε μετά την γέννα, ήταν στον ίδιο σάκο με το μωρό το ρολόι μου!
2. Γιατί το να είσαι παρών ως πατέρας δεν είναι κάτι που έρχεται ενστικτωδώς.
Οι μπαμπάδες δεν παθαίνουν πανικό αν βρίσκονται για πολλές ώρες μακριά από το παιδί τους, όπως οι περισσότερες μαμάδες που ξέρω. Ή, ας πούμε, όταν το μωρό κλαίει μέσα στη νύχτα, το μάτι της μάνας ανοίγει αυτόματα, σε αντίθεση με το μάτι του πατέρα που μένει επτασφράγιστο. Οπότε το να σηκωθεί εκείνος για να δώσει την πιπίλα μοιάζει να έχει διπλή αξία. Στην πραγματικότητα, βέβαια, όταν και οι δύο γονείς δουλεύουν, αυτό το μοίρασμα ευθυνών θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Έλα όμως που δεν είναι.
3. Γιατί όσο σοβαρός, βαρύς και ασήκωτος να είναι ένας άντρας, χαζεύει την πρώτη φορά που θα του χαμογελάσει το παιδί του.
4. Γιατί οι ανθρωπομπαμπάδες είναι καταπληκτικοί συγκριτικά με άλλους μπαμπάδες.
Ο μπαμπάς-λιοντάρι τρώει πρώτα εκείνος το θήραμα και αφήνει τα μικρά να πεθαίνουν της πείνας. Ο μπαμπάς-λαβράκι τρώει τα νεογέννητα λαβράκια του. Το ίδιο και ο μπαμπάς-αρκούδα. Και εγώ φωνάζω στον Αντρέα που γυρίζει αργά από τη δουλειά.
5. Γιατί – μιας που είπα δουλειά- το άγχος τους για την οικονομική εξασφάλιση υπερπολλαπλασιάζεται όταν γεννιέται το παιδί τους. Και περνούν το υπόλοιπο της ζωής τους να προσπαθούν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για εκείνο (ΟΚ, όχι όλοι, υπάρχουν και τεμπέληδες και τζογαδόροι και απατεώνες, αλλά ας μην χαλάσουμε το συγκινητικό κλίμα ετούτου εδώ του post να μιλάμε για αχρείους).
6. Γιατί ο γιός μου είναι τυχερός να έχει έναν πολύ, πολύ καλό πατέρα. Έναν μπαμπά που του μιλάει πρίν φύγει το πρωί από το σπίτι (ενώ σε άλλους ούτε γειά δεν λέει αν δεν περάσει 1 ώρα), κάνουμε μαζί το βραδινό μπάνιο του, του δείχνει το ψαράκι και το σκυλάκι. Και με λύπη διαπιστώνω από συζητήσεις με άλλες μαμάδες πως δεν κάνουν όλοι οι μπαμπάδες τα ίδια με τα παιδιά τους – είτε γιατί δεν προλαβαίνουν, είτε γιατί δεν μπορούν, είτε γιατί δεν θέλουν.
7. Γιατί από τότε που έγινε πατέρας, ο Αντρέας έγινε πιο τρυφερός, πιο δοτικός, πιο αστείος (κάποιες φορές υπάρχουν και οι μικροτσακωμοί μας, όπως σε όλα τα ζευγάρια αλλά ας μην σταθούμε εκεί). Και όποτε τον βλέπω πως είναι μαζί του τον ερωτεύομαι ξανά.
8. Γιατί θα σκοτώσει όποιον τον πειράξει.
9. Γιατί του υπόσχεται πως θα είναι πάντα εκεί για εκείνον και το εννοεί.
10. Γιατί χωρίς τους πατεράδες δεν θα ήμασταν μαμάδες και γι’αυτό τους αγαπάμε πολύ!
Χρόνια σας πολλά!
Τα φιλιά μου,
Γιώτα Απουτέ
