ΑΝΘΡΩΠΙΑ… πάντα αυτό άκουγα απο μικρό παιδί. Να είσαι άνθρωπος, να σκέφτεσαι τον δίπλα σου, να μην κάνεις ότι δεν θα ήθελες οι αλλοι να κάνουν σε σενα.
Και τελικά μεγαλώνεις και καθημερινά ο κόσμος σε εκπλήσσει. Κόσμος που βοήθησες, κόσμος που ως πριν λίγο καιρό ήταν στην πλευρά σου και ξαφνικά μια ‘θεση’ τους αλλαξε. Αυτή η θέση… αχ αυτη η καρέκλα… αχ αυτή η εξουσια…
“Αν θες να δοκιμάσεις το χαρακτήρα ενός ανθρώπου, δώσε του εξουσία” είπε κάποτε ο Αβραάμ Λίνκολν.
Πόση αλήθεια κρύβεται σε αυτό. Εχει ανθρώπους που δεν εχουν δεκάρα και δεν έχουν εξουσία και είναι πιο άνθρωποι απο αυτούς που ενώ εχουν και εξουσία και χρημα και δεν έχουν κάτι να χάσουν αν βοηθήσουν φέρονται πιο ψυχρα και εγωιστικά… πιο απάνθρωπα. Λες και ξεχνάνε απο που ξεκίνησαν…λες και αυτούς δεν τους γέννησε μάνα…. λες και η ζωή είναι δεδομένη για αυτούς μέσα στις θέσεις και την άνεση.
Παντα πίστευα στην Θεια Δίκη… και πως οτι κάνεις το βρίσκεις μπροστά σου. Δε μπορεί όμως η ψυχή μου να δεχθει την απανθρωπια… δεν το κάνει το μυαλό …. πονάει ο κομπος εκεί στο στήθος οταν η εξουσια, το προσωρινό συμφέρον ,το χρήμα αλλάζουν τον άνθρωπο και τον κάνουν να φέρεται στους άλλους με μηδεν συνείδηση λες και είναι ζώα…
Δε μπορώ δε το δεχομαι και σε οποιον δεν αρέσει που μιλάω ανοιχτά , ας τα βρει με τον εαυτό του και όχι να σχολιάζει πως μια γυναίκα επεμβαινει και μιλά. Ανθρωποι κομπλεξικοί άνθρωποι ανούσιοι απο συναισθήματα ….
ΑΝΘΡΩΠΙΑ!!
