Nα μάθεις να ζεις την στιγμή.. έτσι μου έλεγαν…! Ο χρονος περνά και εγώ βασιζόμενη σε αυτή την κουβέντα που στα αυτια μου φαινόταν τόσο σοφη..ειπα καιρός λοιπόν να μην είμαι τόσο επιφυλακτική με τους ανθρώπους!!
Μα ξέρεις γιατι απογοητεύεσαι συνέχεια; Επειδη προσδοκείς…επειδή κάποιοι σου έφτιαξαν ένα ψεύτικο εαυτό και ένιωσες πως βρήκες κάποιους να αξίζουν σε αυτόν το κόσμο οπου η ψευτιά εχει την πρώτη θέση!
Και το κάστρο σου κατεδαφίζεται μόλις νιώσουν την σιγουριά σου!
Απορώ.. μα μου λένε “γιατί απορείς”; Ο κόσμος ειναι κακός! Μα πως γίνεται να ειναι κακός; Πως γινεται απο άνθρωποι να γίνονται ανθρωπάκια… Να μην νιώθουν ίχνος τύψεις για ότι προκάλεσαν;
Πως ένας άνθρωπος φυσιολογικός να μην νιώθει ότι έκανε ένα άλλο άνθρωπο να πληγωθεί ή έστω να τον κοροϊδεψε;
Και ξέρεις μετά απο τόσο πονο που περνάς λες “τελικά οι άνθρωποι δεν εκτιμουν τους καλούς..αλλά όσους τους φέρονται σκάρτα”! Αλλα οχι αρνουμαι να γινω σκάρτη.
Να ντραπούν οσοι δεν έχουν ηθος, κότσια και αρχές. Να ντραπούν οσοι το παίζουν μικροι “θεοι” και παίρνουν εξουσία κοροϊδεύοντας άλλους ανθρώπους!
Μα τι απανθρωπια πλέον. Αν κοροϊδέψεις τουλάχιστον μην το κάνεις σε άτομα που αξίζουν. Κάνε το εκεί που ο άλλος εχει μηδεν ηθική… μην αλιώσεις το σπανιο, μην το πληγώσεις. Μην το κάνεις σαν εσένα!
Τρόμαξα όταν είδα τους ανθρώπους πόσο ανήθικoι και χωρίς τσίπα είναι! Τρόμαξα για τη γενιά που ζούμε… Μηδεν εκτίμηση, σεβασμός, μηδέν αρχές! Ολα μηδενικά..άνθρωποι του μηδέν..Και αυτοί που αξίζουν ειναι αυτοί που απομονώνονται για να κρατήσουν άθικτη την αυθεντικότητα , την αθωότητα τους!
Δειλία παντού…! Ναι μάτια μου, γιατί το ξεκάθαρο θέλει θάρρος και κιλά αρχ..δια!! Και ειναι βαρύ φορτίο να τα έχεις!! Τα αφήνουν μόνο για διακοσμητικά…! Τόσο πουλάνε τον εαυτό τους… Βιτρίνα μόνο, ουσία μηδέν!
Τρόμαξα…και ας ήξερα πως ειναι οι άνθρωποι. Και τώρα πίσω στο καβούκι μου. Η εμπιστοσύνη μου, δεν είναι για τον κόσμο αυτό…! Δεν ήταν… να απλά, είχα την μικρή ελπίδα πως ίσως και να κάνω λάθος..και να άξιζε την έξοδο μου απο το καβούκι μου η εμπιστοσύνη που έδειξα…!
Τρόμαξα… με τα εφήμερα και ανούσια τους! Τι ζωή Θεέ μου… πως μας κοιτάς απο εκεί ψηλά..Τι βλέμμα άραγε να έχεις;
