Δεν είναι που μεγάλωσα. Είναι που οι καταστάσεις με αλλάξαν. Και έμαθα να κοιτάω τους ανθρώπους στα μάτια και να διαβάζω πολύ περισσότερα από όσο ποτέ.
Έμαθα να βλέπω τις κινήσεις και να αντιλαμβάνομαι ό,τι κι αν κρύβουν και έμαθα να αγγίζω χωρίς να τρέμω την απόρριψη. Δεν είναι που πέρασαν τα χρόνια. Είναι που η ζωή μου δίδαξε πολλά.
Δεν φοβάμαι πια να κοιτάξω πίσω και να πω όλα όσα έκανα, όλα όσα είπα, όλα όσα έζησα. Γιατί τα έζησα. Και τα σώστα μου και τα λάθη μου. Όλα. Και ήταν όλα δικά μου. Δεν ρίχνω ευθύνες σε κανέναν. Ούτε σε σένα που μπορεί να με πόνεσες. Δεν φταις. Εγώ φταίω για όλα.
Πως μπορείς να ρίχνεις ευθύνες σε κάποιον που σε πλήγωσε όταν εσύ ο ίδιος του έχεις δώσει αυτό το δικαίωμα. Εσύ ο ίδιος του άνοιξες τόσο διάπλατα την πόρτα και τον άφησες να ριμάξει με όση ευκολία ή δυσκολία αυτά που σου άνηκαν; Κανένας άλλος δεν φταίει παρά μόνο εσύ.
Έχουμε μάθει να κατηγορούμε τους άλλους και ποτέ εμάς. Έχουμε μάθει να βλέπουμε μόνο σωστά σε εμάς και ποτέ λάθη. Να σου πω ένα μυστικό; Δεν είναι κανείς τέλειος μωρό μου. Και όλοι έχουμε κάνει λάθη στη ζώη μας και όλοι μας θα κάνουμε ακόμα πολλά.
Μάθε να αγαπάς τα λάθη σου. Να πορεύεσαι με αυτά και να προχωράς. Κι αν η ζωή στα φέρει τούμπα απόδειξε της πως είσαι χορευτής και θα βρεις λύση. Κι αν η ζωή στα κάνει όλα μαύρα δείξε της πως είσαι ζωγράφος και θα αναμείξεις και πάλι τα χρώματα. Κι αν η ζωή ρίξει απότομα αυλαία πες της πως είσαι ηθοποιός και μπορείς να παίξεις ακόμα και χωρίς κοινό. Μόνο μην της πεις πως δεν έχεις δύναμη, δεν έχεις πινέλα, δεν έχεις σενάριο. Τότε μόνο θα χάσεις την μάχη. Και είναι η μόνη μάχη που πρέπει να δίνεις καθημερινά.
Δεν είναι που μεγάλωσα. Αλλά έμαθα να βλέπω την ούσια στις σχέσεις. Δεν μπορώ να αναλώνομαι σε εφήμερες φιλίες, εφήμερους δεσμούς, εφήμερες παρέες. Θέλω μόνο τα ουσιώδη. Αυτά που θα με πάνε ένα βήμα πιο μπροστά. Αυτά που θα μου δείξουν δρόμους που ποτέ δεν πίστευα πως υπάρχουν. Δεν θέλω να κάνω παρέα απλά για να κάνω.
Δεν θέλω ανθρώπους δίπλα μου απλά για να μην είμαι μόνη. Θέλω να κερδίζω πράγματα από σένα και εσύ από μένα. Με πιάνεις? Αυτό είναι η ζωή. Να περνάνε οι μέρες και να έχεις να αφηγήσε συνεχώς καινούργιες ιστορίες. Να έχεις να λες πράγματα ουσιαστικά. Να μην μιζεριάζεις και να μην μένεις στάσιμος σε καταστάσεις που μόνο κακό σου κάνουν.
Δεν είναι που μεγάλωσα. Αλλά έμαθα να λεώ όχι σε ότι δεν μου ταιριάζει. Έμαθα να φεύγω από εκεί που νιώθω ανεπιθήμητη και έμαθα να μένω εκεί που πλημμυρίζομαι από αγάπη. Δεν είναι πως βλέπω καλύτερα τα πράγματα.
Είναι που αντιλαμβάνομαι περισσότερα και νιώθω ακόμα πιο πολλά. Είναι που τα μάτια τα λένε όλα και πλέον τα καταλαβαίνω καλύτερα χωρίς να έχω τον φόβο μήπως κάνω λάθος. Γιατί από τα προηγούμενα λάθη έμαθα τώρα να βλέπω τα σωστά.
Δεν είναι που μεγάλωσα…είναι που πέρασαν τα χρόνια και με δίδαξαν…
