Πόσο κρύο μπορεί να είναι το σπίτι ακόμα κι αν έξω έχει 40 βαθμούς; Πόσο αθόρυβο να είναι το κρεβάτι ακόμα κι αν χορεύεις επάνω; Πόσο άοσμη να είναι η κουζίνα ακόμα κι αν μόλις έχεις μαγειρέψει; Πόσο παρούσα να είναι η απουσία ακόμα κι αν είσαι περιτρυγιρισμένος από τόσα άτομα;
Σε περίμενα αλλά δεν ήρθες. Σε περίμενα αλλά είχες ήδη φύγει. Σε περίμενα αλλά άργησες πολύ. Τόσο πολύ που η απουσία σου πλέον έχει γίνει συνήθεια. Τόσο πολύ που δεν με νοιάζει πια όταν κοιτάω το κινητό μου και δεν έχω μήνυμα σου. Τόσο πολύ που δεν φοβάμαι να κοιμάμαι σε ένα διπλό κρεβάτι. Τόσο πολύ που δεν τρομάζω όταν περπαταώ μόνη στους δρόμους. Τόσο πολύ που άλλαξα. Άλλαξα για να τα καταφέρω. Για να μπορέσω να επιβιωσω. Για να μην βουλιάξω πιο πολύ στο κενό. Για να βρω και πάλι τον εαυτό μου. Αυτόν που είχα πριν σε γνωρίζω. Αυτόν που είχα και δεν τον θυμάμαι καν. Αυτόν που σίγουρα δεν μου άρεσε. Γιατί μαζί σου βρήκα κομμάτια μου που δεν τα είχα δει και μου άρεσαν τόσο πολύ. Τόσο πολύ που τώρα θέλω να τα διαγράψω. Θέλω να τα σβήσω. Γιατί μου θυμίζουν «εμάς» και «εμείς»δεν είμαστε πια.
Τώρα το «εγώ» κυριαρχεί. Και πρέπει να δείξει τη δύναμη του. Μια δύναμη που δεν βρίσκει. Προσπαθεί αλλά κάτι δεν το αφήνει. Και είναι τόσο έντονη η παρουσία σου που το διαλύει.
Κάθε χωρισμός είναι δύσκολος. Κάθε αποχωρισμός είναι επώδυνος. Κάθε αντίο είναι τόσο δυνατό που σε σφάζει. Δεν πονάει ο άνθρωπος μόνο όταν χάνει τον έρωτα καρδιά μου. Πονάει όταν χάνει ανθρώπους από δίπλα του. Πονάει όταν γκρεμίζεται ο κόσμος του. Πονάει όταν σπάει σε χίλια κομμάτια.
Και εκεί είναι που ανασυγκροτείται. Εκεί είναι που μαθαίνει να «φτιάχνει». Εκεί είναι που «αρχίζει». Και μπορεί κάθε αρχή να είναι δύσκολη, είναι όμως και τόσο ωραία. Είναι ωραίο να μαθαίνεις από την αρχή να χαμογελάς. Είναι ωραίο να μαθαίνεις από την αρχή να διασκεδάζεις. Είναι ωραίο ακόμα και να μαθαίνεις να ζεις ενώ κάτι σου λείπει. Μπορεί να σου λείπει ο πρώην σου, μια φίλη, η γιαγιά που τώρα είναι στο παράδεισο, ο θείος που «έχασες». Μαθαίνεις να ζεις με την απουσία και η παρουσία του είναι ακόμα αισθητή. Όσο το θες εσύ. Όσο εσύ το αφήνεις. Όσο εσύ το χρειάζεσαι για να σηκωθείς. Μπορεί και να μην την διώξεις ποτέ. Μπορεί μια μέρα να ξυπνήσεις και να μην υπάρχει. Εσύ θα το καθορίσεις. Γιατί πολύ απλά η κάθε απουσία είναι η κινητήριος δύναμη της ζωής σου. Κάθε απουσία μπορεί να είναι παρουσία μπορεί όμως και απλά να εξαφανιστεί. Όχι για όλους τους ανθρωπους, μόνο για αυτούς που σε πλήγωσαν.Όχι για όσους ήθελαν να είναι μέρος της ζωής σου αλλά κάποια ανώτερη δύναμη τους πήρε μακρυά. Όχι για αυτούς που θέλεις την παρουσία τους ακόμα κι αν δεν υπάρχουν. Μόνο γι αυτούς που δεν σου έκαναν καλό. Μόνο για αυτούς που δεν σε κατάλαβαν αρκετά.
Ίσως να είσαι και εσύ μέσα σ’ αυτούς. Και αν είσαι σε αυτούς που θέλω να εξαφανίσω την απούσια παρουσία σου κάποια στιγμή θα τα καταφέρω, στο ορκίζομαι…! Γιατί το «λίγο» δεν μου κάνει…με το «καθόλου» προσαρμόζομαι…με το «λίγο» φεύγω…! Μόνο «πολύ» αν έχεις να μου δώσεις…μόνο…!
