Φοβήθηκα να προσπαθήσω. Φοβήθηκα να το παλέψω. Φοβήθηκα να το αντιμετωπίσω. Και όλα άλλαξαν. Και ήθελα τόσο να μείνουν τα ίδια. Μου άρεσε εκείνη η ρουτίνα. Μου άρεσε εκείνη η συνήθεια. Μου άρεσε εκείνη η αλήθεια και φοβήθηκα να δω το ψέμα της. Και έφυγα μακρυά. Φοβάμαι πως ίσως δεν έδωσα τις ευκαιρίες που θα έπρεπε σε κάποιους ανθρώπους. Φοβάμαι πως τα παράτησα εύκολα. Φοβάμαι πως φοβήθηκα…
Και ο φόβος έγινε η συντροφιά μου. Και φώλιασε δίπλα μου. Στα ονειρά μου, στη ζωή μου, στη καρδιά μου. Και μαζί γίναμε ένα. Και ο φόβος με έκανε να δυναμώνω. Να μαθαίνω από την αρχή εμένα. Να μαθαίνω να κλαίω και πάλι σαν παιδί και να μαθαίνω να γελάω και πάλι σαν το κοριτσάκι που ήμουν κάποτε. Ο φόβος με έκανε να με γνωρίσω.
Με εμαθε να αντιμετωπίζω το σκοτάδι και να μην τρομάζω στο φως. Να βλέπω την αλήθεια κατάματα και το ψέμα να μην με αγγίζει.
Και έμαθα να ζω. Έμαθα να αγαπώ εμένα. Έμαθα να μιλάω σε εμένα και μετά σε σένα. Σε σένα που ίσως θελήσεις κάποτε να με μάθεις. Ξέρεις κάτι, ο φόβος με έμαθε να μην φοβάμαι να σε αφήσω να μπεις στη καρδία μου. Να μην τρομάζω να σε γνωρίσω. Να μην αγχώνομαι να σε διεκδικήσω. Γιατί απλά όλα όσα φοβήθηκα τα έχω γνωρίσει. Τα έχω ζήσει. Τα έχω φυλάξει. Και η ζωή δεν θέλει να φοβάσαι. Θέλει να την αρπάζεις και να την σηκώνεις ψηλά. Να την χαστουκίζεις. Να της φέρεσαι σαν αλήτης. Σαν ένας αλήτης που δεν φοβάται να ζήσει. Σαν ένας αλήτης που δεν σκέφτεται το αύριο. Μόνο το τώρα. Εξάλλου ποτέ δεν ξέραμε αν θα ξημερώσει το αύριο. Ίσως σήμερα να είναι η τελευταία σου ευκαιρία να διεκδικήσεις όλα όσα προσδοκάς. Ίσως σήμερα είναι η τελευταία σου ευκαιρία να πας μια βόλτα, να στείλεις μια καληνύχτα, να δώσεις ένα φιλί. Ίσως….θα την αφήσεις να πάει χαμένη;
Μην φοβάσαι…όσο κι αν φοβηθείς, ο φόβος θα βρει τρόπο να σου μάθει όσα δεν γνώρισες…
