Γράφει η Χριστίνα Παλακίδου
Όταν σε κοιτάζω παρατηρώ εσένα και την καρδιά σου, το μέσα σου, τις μάχες σου. Παρατηρώ τις αγωνίες, τις πληγές της ψυχής σου.
Παρατηρώ την ανάγκη σου για μια αγκαλιά, για αγάπη. Παρατηρώ το θυμό σου, τα λάθη σου, τις ανασφάλειές σου και τότε σε καταλαβαίνω, σε συμπονώ, σε δικαιολογώ.
Γι’ αυτό υπομένω και περιμένω. Γιατί σ’ αγαπάω πραγματικά γι’ αυτό που είσαι και όχι γι’ αυτό που φαίνεσαι…
Μα όταν σου λέω μου λείπεις αντικρίζω σιωπή… αν συναντήσεις την απουσία μου τότε θα καταλάβεις πόσο πονάει η σιωπή…
Γι’ αυτό δε σε ρώτησα ποτέ αν σε πειράζει
Που σε αγκαλιάζω σφιχτά κάθε φορά που σε βλέπω.
Που σε αγαπώ με πράξεις.Που γυρεύω την ευτυχία μαζί σου.
Που σε ονειρεύομαι με τα μάτια μου ανοιχτά.
Που σε κοιτώ πάντα στα μάτια με ειλικρίνεια.
Που στρέφω το βλέμμα από το παράθυρο και αντικρίζω σε σένα την ελπίδα.
Που δε με τρομάζει το σκοτάδι γιατί είσαι κοντά μου.
Που γυρεύω εσένα όταν ξυπνάω και εσύ λείπεις.
Γιατί το μόνο που θέλω, είναι να σε χαζεύω όταν κοιμάσαι.
