Έχω πάρει απόφαση προ πολλού πως απέχω πολύ από την εικόνα της «τέλειας μαμάς». Έχω επίσης πάρει απόφαση πως η «τέλεια μαμά» δεν υπάρχει – είναι ένα υποκειμενικό κατασκεύασμα στο μυαλό της κάθε μαμάς ξεχωριστά, το οποίο δημιουργείται από τα πρότυπα, τις προσλαμβάνουσες, τις πεποιθήσεις, τις δυνατότητες και τους στόχους της. Και έτσι λοιπόν η καθημερινότητα στρώνεται με επιτυχίες και αποτυχίες αναφορικά με τον πήχη που η κάθε μια προσπαθεί να φτάσει.
Υπάρχουν όμως και τα λεγόμενα textbook λάθη, τα κλισέ και απολύτως αναμενόμενα, αυτά που όλα τα βιβλία, τα περιοδικά, τα sites και οι επικριτικές guru μαμάδες θα σου πουν πως πρέπει οπωσδήποτε να αποφύγεις. Ε, με αυτά τα λάθη δεν τα πάω και τόσο καλά. Και ακριβώς επειδή είναι τόσο κλισέ, ντρέπομαι να τα ομολογήσω. Σήμερα όμως αποφάσισα να τα καταθέσω εδώ, εν είδει ψυχοθεραπείας. Που ξέρεις; Αν ομολογήσεις και εσύ τα δικά σου, ίσως νιώσουμε όλοι μαζί καλύτερα. Προσωπικά λοιπόν…
1. Δεν αντέχω να τον ακούω να κλαίει. Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να περιγράψω το συναίσθημα σε μη-μαμάδες, αλλά ακόμη και μερικές μαμάδες που το έχω συζητήσει, δεν αισθάνονται το ίδιο. Όταν ο Θωμάς κλαίει, παθαίνω ταχυπαλμία, ιδρώνουν οι παλάμες και ο λαιμός μου, θολώνει το μυαλό μου, αδυνατώ να συγκεντρωθώ σε οτιδήποτε και αισθάνομαι σαν να μου έχεις μπήξει ένα σουγιά και να γράφεις με αυτόν την αλφάβητο στην καρδιά μου. Ναι, το βιώνω τόσο δραματικά, κάθε φορά. Το αποτέλεσμα είναι πως υποκύπτω σε ό,τι μου ζητήσει, από το να φάει το μήλο μου, μέχρι το να βγάλει όλα τα χαρτομάντηλα από το κουτί τους και να το διασκεδάσει. Ακριβώς όπως ορκιζόμουν πως δεν πρόκειται να κάνω γιατί «αποκλείεται εγώ να μεγαλώσω ένα κακομαθημένο σκατόπαιδο».
2. Τον αφήνω να παίζει με όλα τα αντικείμενα του σπιτιού. Εκτός, ας πούμε, από τα μαχαίρια, τα φάρμακα και το φιδάκι για τα κουνούπια. Όλα τα άλλα του επιτρέπω να τα πιάνει και να τα περιεργάζεται, ενώ ο Αντρέας κοιτάζει έντρομος και έτοιμος να παρέμβει (συχνά παρεμβαίνει, μάλιστα, και σκοτωνόμαστε). Πιθανότατα το κάνω γιατί δεν θέλω να του το πάρω και να αρχίσει να κλαίει (βλέπε 1) ή γιατί πολύ απλά τρελαίνομαι να βλέπω τον ενθουσιασμό του όταν πιάνει στα χεράκια του κάτι καινούργιο. Αλλά ΟΚ, αυτή η τακτική απαιτεί την αμέριστη προσοχή μου. Γιατί δυο-τρεις φορές που έτυχε να πάρω το βλέμμα μου για δευτερόλεπτα από πάνω του, την μια έχωσε την χτένα για τα μαλλιά του στο μάτι του, την άλλη έφαγε το εξώφυλλο ενός διαφημιστικού και την τρίτη τον βρήκα πασαλειμμένο με την κρέμα για τον πωπό του, με μια έκφραση αηδίας γιατί η γεύση δεν έμοιαζε καθόλου με την κρεμούλα του – όπως μάλλον πίστευε πως θα μοιάζει.
3. Αν πέσει κάτω η πιπίλα, την μαζεύω και του την δίνω. Προφανώς όχι αν πέσει στη λάσπη/ στον δρόμο/ σε δημόσιες τουαλέτες, αλλά μέσα σε σπίτι ή σε άλλους σχετικά καθαρούς χώρους είμαι η μαμά του Κανόνα των Πέντε Δευτερολέπτων (που λέει πως αν κάτι μείνει στο πάτωμα για λιγότερο από 5 δευτερόλεπτα, δεν προλαβαίνει να συγκεντρώσει αριθμό βακτηρίων επιβλαβή για τον οργανισμό). Και ω, πόσες φορές έχει το βλέμμα μου διασταυρωθεί με το βλέμμα απαξίωσης άλλων μαμάδων.
4. Όταν δυσκολεύεται να κοιμηθεί, τον κοιμίζω στο κρεβάτι μου. Μάλλον το τραγικότερο λάθος απ’ όλα, αυτό που ήμουν σίγουρη πως τόσο καιρό έχω αποφύγει. Όλα ξεκίνησαν όταν ξεκίνησε να βγάζει δοντάκια το ένα μετά το άλλο και από τον πόνο δεν μπορούσε να ηρεμήσει στην αγκαλιά μου κάποιες νύχτες, Τότε λοιπόν άρχισα να τον βάζω στο κρεβάτι μου, προσπαθώντας να του δείξω πως θα κοιμηθεί μαζί μας και του τραγουδάω. Μετά τις σβούρες που κάνει για να βρεί την σωστή για εκείνον στάση ύπνου, κοιμάται σαν αγγελάκι. Ναι, το ξέρω πως του δημιουργώ κακές συνήθειες , αλλά, με το χέρι στην καρδιά, αν το παιδί σου στις 11 τη νύχτα και έπειτα από 1,5 ώρα προσπάθειας ήταν ακόμα ξύπνιο, τι θα έκανες;
Μισή ώρα μετά, τον σηκώνω απαλά και τον μεταφέρω στην κούνια του.
Αν έχει βραχεί η πάνα του εννοείται πως δεν την αλλάζω, για να μην ξυπνήσει.
Τι, όχι;
Κατάλαβα.
Τα φιλιά μου,
Γιώτα Απουτέ
