Υπάρχουν πολλά πράγματα που σου διδάσκει η μητρότητα: από ασήμαντα και σημαντικά (όπως ότι δεν υπάρχει κανένας λεκές που να μην μπορεί να καθαρίσει ένα μωρομάντηλο αν παρέμβεις εγκαίρως) μέχρι εξαιρετικά σημαντικά, όπως το ότι το πολυτιμότερο αγαθό μετά την υγεία δεν είναι τα λεφτά, αλλά ο χρόνος.
Κι όμως, ενώ το μάθημα αυτό το παίρνουμε ως μαμάδες πολύ νωρίς, συνεχίζουμε να κατασπαταλάμε το δώρο του χρόνου σε ανοησίες – ή τελοσπάντων σε σκέψεις και ασχολίες που κάποτε έμοιαζαν σημαντικές, αλλά αν πάρεις μια απόσταση βλέπεις πως τελικά δεν είχαν καμία, μα καμία σημασία. Κάνοντας μια μίνι αναδρομή στον τελευταίο, σχεδόν ένα χρόνο που είμαι μαμά, διαπιστώνω πως κατά καιρούς έχασα τον χρόνο μου…
Να συγκρίνομαι
Με τις φίλες μου, με τις γνωστές μου, με τις μαμάδες στην τηλεόραση και στα περιοδικά και – κυρίως- με το αρχέτυπο της μητέρας στο υποσυνείδητό μου, τη μαμά μου. Πέρασα τόσο καιρό και ξόδεψα τόση φαιά ουσία να σκέφτομαι αν είμαι καλύτερη ή χειρότερη μαμά από εκείνες, με τη σύγκριση με κάποιο μαγικό τρόπο να λειτουργεί πάντα εις βάρος μου (έτσι είναι βλέπεις οι συγκρίσεις. Τις κάνουν κυρίως όσοι δεν έχουν αυτοπεποίθηση. Οπότε κατά κάποιο τρόπο χάνουμε από τα αποδυτήρια). Μέχρι που μια μέρα η μαμά μου σε μια τυχαία συζήτηση μου είπε «εσύ σε αυτό είσαι πολύ καλύτερη με το παιδί σου από εμένα» και ξαφνικά ξεμπλόκαρα. Κάποιες φορές είμαι μπροστά, κάποιες είμαι πίσω. Δεν είναι αγώνας δρόμου. Είναι βόλτα στο πάρκο.
Να διαβάζω κακίες και ξεκατινιάσματα σε μαμαδογκρουπ
Πόσες χαμένες ώρες έχω βγάλει τα μάτια μου να διαβάζω έναν ποταμό από τέτοια σχόλια! Τα οποία σχόλια, αν το καλοσκεφτείς, πηγάζουν ακριβώς από αυτή την ανασφάλεια και την τάση για σύγκριση. Βγαίνουν τα «μαμαδόμετρα» και αναμετριούνται οι απανταχού μαμάδες ποια είναι πιο στοργική με το παιδί της, ποια το κοιμίζει καλύτερα, ποια το ταΐζει καλύτερα, ποια παίζει μαζί του τα πιο εκπαιδευτικά παιχνίδια, ποια θήλασε περισσότερο, ποια κάνει attachment parenting, ποια εφαρμόζει τις αρχές της ενσυναίσθησης, ποια έχει διαβάσει περισσότερα βιβλία παιδοψυχολογίας. Κορίτσια, ψυχραιμία. Αφήστε με αργές κινήσεις κάτω το κινητό ή το λάπτοπ. Απομακρυνθείτε. Αγκαλιάστε το παιδάκι σας. Τώρα δεν είναι όλα καλύτερα;
Να αναρωτιέμαι πότε το παιδί μου θα μιλήσει/ θα περπατήσει/ θα βγάλει δόντια/ θα κόψει την πάνα/ θα κόψει την πιπίλα
Τι απίστευτο χάσιμο χρόνου. Λες και το δόντι του Θωμά θα φύτρωνε νωρίτερα επειδή εγώ τσέκαρα κάθε μέρα τα ούλα του να δω αν φουσκώνουν (παρεμπιπτόντως: μη φρικάρετε με τα δόντια. Ο Θωμάς έβγαλε το πρώτο 6 μηνών, κάποιο άλλο παιδάκι που ξέρω 13 μηνών και είναι όλα τα παιδάκια μια χαρά. Τώρα, 5 μήνες μετά, έχει 6!) Αλλά ξανά αναρωτιέμαι, μήπως φταίμε πάλι εμείς οι μαμάδες που ρωτάμε η μια την άλλη «λέει λεξούλες;/ πότε σας περπάτησε; / έκοψε την πάνα;». Άγχος, άγχος, άγχος που μεταβιβάζεται χωρίς κανένα λόγο.
Να προσπαθώ να τηρώ ευλαβικά τα ωράρια
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: είμαι υπέρμαχος των ωραρίων στο φαγητό και στον ύπνο, γιατί αποδεδειγμένα ένα ξεκάθαρο πλαίσιο βοηθά τα παιδιά να λειτουργούν καλύτερα στην καθημερινότητά τους. Άλλο αυτό, όμως, και άλλο κάτι υπερβολές που έκανα να χάνουμε βόλτες, εκδρομές, ώρες παιχνιδιού, παραλίες, καλέσματα για φαγητό κλπ επειδή «Εγώ εννέα παρά τέταρτο πρέπει να είμαι σπίτι για να τον κοιμίσω». Με την δικαιολογία του προγράμματος που πρέπει πάση θυσία να τηρηθεί, στην πραγματικότητα ικανοποιούσα εγώ τους δικούς μου μικρούς ψυχαναγκασμούληδες, στερώντας από το παιδί μου, τον εαυτό μου, τον άντρα μου, τους φίλους μου στιγμές ευτυχίας, δηλαδή μελλοντικές χαρούμενες αναμνήσεις.
Τότε πίστευα πως αν χαλάσω το ωράριο του μωρού θα ταλαιπωρηθεί, θα έχει γκρίνια, θα δυσκολευτεί να κοιμηθεί, θα δυσκολευτούμε όλοι, θα έρθει η συντέλεια του κόσμου. Διαπιστώνω τώρα πως αυτή η εμμονή δεν βόλευε το παιδί μου. Βόλευε τον ψυχισμό μου και κυρίως βόλευε να μην ξεβολευτώ. Ο κανόνας είναι να υπάρχει ρουτίνα. Αλλά οι κανόνες έχουν πάντα και εξαιρέσεις.
Να χαζεύω τις μαμάδες του Instagram
Παρότι που είναι μια διαδικασία που με χαλαρώνει, νομίζω πως θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι παραγωγικότερο με το χρόνο μου από το να κοιτάζω τα τέλεια playrooms τους και να αναρωτιέμαι γιατί εμάς μοιάζει να χτύπησε ένας τυφώνας από τουβλάκια, αρκουδάκια, και μουσικά παιχνίδια το σαλόνι μας;
Να προσπαθώ να γίνω η Τέλεια Μαμά
Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός πως ήμουν από μικρή το ‘χαλαρό’ παιδί στην οικογένεια και μεγάλωνα με λιγότερο αγχώδες τρόπο ζωής από τον αδερφό μου (η μαμά μου φρόντησε γι’αυτό, πιό ‘χαλαρουίτα’ αυτή), δεν ξέρω αν είναι ζωδιακό του Διδύμου, δεν ξέρω για ποιο λόγο και ειλικρινά δεν με νοιάζει να τον βρω: είμαι απλά χαρούμενη που από τη φύση μου δεν είμαι τελειομανής, γιατί νομίζω πως όσο πιο τελειομανής είναι ένας άνθρωπος, τόσο πιο ζόρικα θα τα βρει όταν γίνει μητέρα ή πατέρας. Νομίζω πως οι τελειομανείς μαμάδες υποφέρουν περισσότερο από τις υπόλοιπες και νομίζω πως άθελά τους κάνουν και τους γύρω τους να υποφέρουν και εκείνοι. Τα παιδιά γίνονται ένας μεγεθυντικός φακός που μεγιστοποιεί την ανάγκη τους για άψογα τακτοποιημένες ντουλάπες, πεντακάθαρο σπίτι, ήρεμο περιβάλλον, ταξινομημένα παιχνίδια, απόλυτα προσεγμένη διατροφή, αυστηρό ωράριο, καλόγουστα ρούχα και τόσα άλλα.
Δεν πειράζει. Αποδέξου το. Αυτοί είμαστε. Και αν αυτή η εικόνα είναι ο καθρέφτης μου ως μητέρα, ας είναι, φτάνει να θυμάμαι μια βασική αλήθεια: είμαι μοναδική και το παιδί μου θα σχετιστεί με εμένα και μόνο με εμένα. Όχι με την Τέλεια Μαμά, που απαντάται στη φύση τόσο συχνά όσο και οι μονόκεροι.
Τα φιλιά μου
Γιώτα Απουτέ
