Αν είσαι τύπος που δεν αντέχεις να σου ασκούν κριτική, άκου τη συμβουλή μου: μην κάνεις παιδιά. Από τη στιγμή που θα φέρεις στον κόσμο το παιδί σου, είναι σαν να βάζεις αυτομάτως μια ταμπέλα «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» σε οποιονδήποτε αρέσκεται να κρίνει τους άλλους/ να κριτικάρει τις επιλογές τους/ να λέει το μακρύ του και το κοντό του χωρίς κανείς να του έχει ζητήσει ούτε το ένα ούτε το άλλο κλπ. Και το τραγικότερο είναι πως την σκληρότερη κριτική για το πως μεγαλώνεις το παιδί σου δεν θα την δεχθείς από αμέτοχους παρατηρητές, όπως άντρες ή γυναίκες χωρίς παιδιά, αλλά από άλλες μαμάδες – και άρα – θεωρητικά- ομοιοπαθούσες.
Οι μαμάδες έχουν (έχουμε;) έναν μοναδικό τρόπο να κρίνουμε εξ’ ιδίων και αφ’ υψηλού τις έτερες μάνες για τις επιλογές τους σε ζητήματα ανατροφής, λες και μας πέφτει λόγος ή λες και μεγαλώνουμε όλες μαζί τα παιδιά μας. Κι ακόμα και αν δεν ανοίξουμε ποτέ το στόμα μας να εκφράσουμε την άποψή μας (που ποτέ δεν μας ζητήθηκε), πολλές φορές ακόμη και ένα επικριτικό, παγερό βλέμμα αρκεί για να στείλει την μαμά-στόχο στον ‘αγύριστο’ της μητρότητας, μόνη με τις ενοχές της (γιατί δεν έχουμε ούτως ή άλλως αρκετές ενοχές από μόνες μας, ας φορτωθούμε μερικές ακόμη).
Πρόταση/ ιδέα: τι θα λέγατε να σταματήσουμε να είμαστε έτσι; Στο μεταξύ, μέχρι να το συμφωνήσουμε, εγώ θα συνεχίσω να λέω μερικά μικρά, αθώα ψέματα, όπως τα παρακάτω.
1. «Καλά, δεν το πιστεύω, που λερώθηκες πάλι»;
Θα μου έδινα βραβείο υποκριτικής, αλλά το έχω ξεχάσει στο σπίτι – εκεί δηλαδή, που λερώθηκε εξαρχής το παιδάκι μου πριν πέντε-έξι ώρες. Εννοείται πως το είδα, εννοείται πως βαρέθηκα να του αλλάξω μπλούζα, εννοείται πως τώρα θα κάνω την ανήξερη, σαν να βλέπω πρώτη φορά στη ζωή μου το λεκέ.
2. «Τρελαίνομαι να παίζω τουβλάκια με τον γιο μου»
Απλά την τρίτη φορά που θα ολοκληρώσουμε το ‘φοβερά δύσκολο’ πύργο των κομματιών, ίσως – λέω ΙΣΩΣ – να ρίξω καμιά κλεφτή ματιά στο instagram.
3. «Πιπίλα; Μόνο σε ώρα ανάγκης»
Τεχνικά δεν έχω πει ψέματα, διότι όταν έχεις μικρά παιδιά κάθε ώρα είναι ώρα ανάγκης.
4. «Δεν παίρνω σχεδόν ποτέ το μωρό στο κρεβάτι μας»
Στην πραγματικότητα το παίρνω περίπου κάθε βράδυ, αλλά η λέξη κλειδί εδώ είναι το «σχεδόν». Αν απέναντι μου έχω μαμά – στρατηγό, έχω γλιτώσει το κήρυγμα «θα συνηθίσει και δεν πρέπει/θα τραβιέσαι να το ξεμάθεις/το ζευγάρι θέλει τον χώρο του» κλπ.
5. «Τα φρούτα στο ψυγείο μας είναι μόνο βιολογικά»
Εκτός από εκείνο το καρπουζάκι που πήρα από τη λαϊκή και ήταν μέλι. Και εκείνα τα σταφυλάκια που μου έφερε η μαμά μου. Και κάτι ανανάδες εισαγωγής. Όλα τα άλλα όμως (δηλαδή ένα βερίκοκο), το ορκίζομαι, είναι βιολογικά.
6. «9 το αργότερο κοιμάται το μωρό»
Ή τουλάχιστον αυτός είναι ο καθημερινός ευσεβής μου πόθος, ασχέτως που τα περισσότερα βράδυ εκεί γύρω στις 9 διεξάγεται ο Β’ γύρος διαβουλεύσεων και διαπραγματεύσεων «Θα παίξουμε/ Δεν θα παίξουμε/ θα κοιμηθούμε/ όχι, δεν κοιμάμαι» κλπ κλπ.
7. «Η τηλεόραση είναι σχεδόν διακοσμητική στο σπίτι μας»
Απλά να εύχεσαι την ώρα που λες το ψέμα να μην αρχίσει ξαφνικά το παιδί σου να τραγουδάει «Η Ντόρα ήρθε τώρα να εξερευνήσει όλη τη χώρα».
8. «Εννοείται πως άμα λερωθεί το μωρό τη νύχτα το αλλάζεις»
Εκτός αν κοιμάσαι και δεν το ακούς. Ή αν είσαι ξύπνια και προσποιείσαι πως κοιμάσαι και δεν το ακούς.
Τα φιλιά μου,
Γιώτα Απουτέ
