Ναι μου την δίνουν… αυτα τα ερωτευμενα ζευγάρια . Μου την δίνουν που ξεχειλίζει τοση αυρα ευτυχίας.
Μιας ευτυχίας τόσο ανέμελης,τοσο αυθόρμητης,τοσο αληθινής. Μου την δίνει που αυτη η ευτυχία πολλές φορες δεν κρατάει λογω εγωισμών και τοτε τα ροζ συννεφάκια αρχίζουν να αραιώνουν και να γίνονται πιο σκοτεινα.
Μου την δίνει να βλεπω αθρώπους ερωτευμένους… διοτι ο έρωτας καίει, ο ερωτας ειναι θολος, τυφλός οπως θελετε πείτε το. Δεν ζει για πάντα οσο και αν το παλέψεις.. καπου χάνεται.. και χάνεται η μαγεία και καπου εκει προσγειωνονται οι ανθρωποι ανώμαλα…
Αυτο το ανώμαλα που σε κανει να αναρωτηθείς μα γιατι… και μετα το γιατί γινεται πόνος .. και ο πονος βγαίνει σε λυγμους.. και οι λυγμοι γίνονται ανάμνηση και η ανάμνηση γίνεται ενας κόμπος… και ενα “αν”… “αν τοτε εκανα αυτο…”, “αν τότε το χειριζόμουν αλλιως”.. ενα “αν” που σε γεμίζει ενοχές… και μέχρι το “αν” να γίνει “να” βλέπει τον ιδιο τον πρωταγωνιστή σε αλλη αγκαλια με το ιδιο ερωτευμένο υφος που ειχε μαζί σου…
Να… για αυτό μου την δίνουν τα ερωτευμένα ζευγάρια… διότι χάσανε αυτό που ειναι πραγματικά αληθινό , “τον σεβασμό” και το “για πάντα”.
Δε θα μιλήσω για αγαπη, διοτι ουτε αυτή ειναι αρκετή… Θελει κόπο, προσπάθεια, θελει να φτύσεις αιμα για να κρατήσεις ζωντανή μια σχέση.. μα δεν αρκει ο ενας μονο να το κανει θελει δυο.. και αυτο το δυο ειναι που δεν βγαίνει μαθηματικα οταν ο ερωτας φύγει… Ολο και καποιος απο τους δυο θα ειναι αυτος που θα θελει λιγα περισσοτερα και ολο και καποιος απο τους δυο θα ερθει η στιγμή που θα πνίγεται.. και αν δεν πνίγεται θα συμβιβάζεται.
Δεν ειναι ο ερωτας και η αγάπη συμβιβασμός… τουλάχιστον μονομερής. Ουτε εξαναγκαστικός.
Μου την δίνουν τα ερωτευμένα ζευγάρια.. Θα προτιμούσα οι ανθρωποι να εχουν κολλητους φιλους και να ζουν μαζι για μια ζωη.. διοτι πιστευω πως μονο αν ο συντροφος σου ειναι κολλητός σου, θα κρατήσει μια σχεση, διοτι στον κολλητο σου τα λες ολα, καθε σκεψη σου χωρις να φοβάσαι επικριση, ειρωνία ή οτι θα το παρει εγωιστικα και θα κάνει αντίποινα.
Γινε ο κολλητός μου, ο συμμαχος μου στην τρελλα, στα ονειρα, στα ταξίδια, σε οσα θελουμε να κανουμε… και ασε τους ερωτες που κρατάνε τοσο οσο μια εποχή μεχρι να ερθει η επόμενη. Διοτι απο καλοκαίρι πας φθινόπωρο μεσα σε λιγους μήνες οπως και σε μια σχεση!
Μου την δινουν ολα οσα μας κρατάνε μακρια… γιατι ο ερωτας ματια μου δεν ειναι ενα παιχνιδι που καιει και τους δυο… ειναι ενα παιχνιδι που στο τέλος εχει καποιο χαμένο, καποιο που θα πονά!
Της Ελενας Τσιακουπη
