Με αφορμή την πρόσφατη απαγωγή των δύο 11χρονων αγοριών στην Κύπρο, σκοπός αυτού του άρθρου είναι να ενημερώσει τους γονείς για του πιθανούς τρόπους με τους οποίους μπορούν να αυξήσουν τις πιθανότητες προστασίας των παιδιών τους από τον κίνδυνο.
Γράφει η Δρ. Παυλίνα Αντωνίου, Εγγεγραμμένη Συμβουλευτική Ψυχολόγος
Όταν συζητάτε με τα παιδιά σας για ασφάλεια, κάντε το με ένα ήρεμο τόνο στην φωνή. Δεν χρειάζεται να φοβίσετε τα παιδιά με μισόλογα ή σκληρές εκφράσεις. Αν και μπορεί να θεωρείτε ότι προστατεύετε τα παιδιά σας μέσα από τον φόβο, γνωρίζουμε πως ο φόβος πολλές φορές μπορεί να μην μας επιτρέπει να αντιδράσουμε και να φέρει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Σκοπός δεν είναι να μάθουν τα παιδιά να φοβούνται όλους τους ανθρώπους γύρω τους, αλλά να ξέρουν πώς να προστατέψουν τον εαυτό τους όταν χρειαστεί.
Να μιλάτε ανοιχτά για τα θέματα ασφαλείας. Τα παιδιά είναι πολύ πιο πιθανόν να έρθουν σε εσάς όταν απειλείται η ασφάλεια τους εάν ξέρουν ότι μπορούν να μιλούν ελεύθερα για αυτό το ζήτημα. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει κακό σε ένα παιδί, ακόμη και άτομα τα οποία γνωρίζετε. Μπορείτε να ρωτήσετε «Υπάρχει κάτι που σε ανησυχεί και θα ήθελες να μου το πεις;» και να ακούτε πάντα τις απαντήσεις με προσοχή και σεβασμό. Θα μπορούσατε επίσης να εξασκηθείτε με σενάρια «Τι θα έκανες αν…» και να διδάξετε στα παιδιά σας πως να προστατεύονται.
Είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να γνωρίζουν πως οι απαγωγείς δεν φαίνονται απαραίτητα «κακοί» ή «περίεργοι». Πολλές φορές είναι φιλικοί, και με δελεαστικές προτάσεις και δώρα ή ζητώντας βοήθεια προσπαθούν να οδηγήσουν τα παιδιά σε χώρους που αποφασίζουν οι ίδιοι. Ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να μάθουν να λένε «όχι» σε δώρα ή βόλτες με άλλους (γνωστούς ή άγνωστους) ενήλικες εάν δεν το έχουν συζητήσει μαζί σας πρώτα. Διδάξτε στο παιδί σας ότι είναι πιο σημαντικό να βγουν από μια απειλητική κατάσταση παρά να είναι ευγενικοί. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι επικίνδυνοι, για αυτό και είναι σημαντικό να υπάρχουν ορισμένοι κανόνες ασφαλείας.
Πείτε στο παιδί ότι δεν πρέπει να ανησυχεί εάν ακολουθεί τους κανόνες ασφαλείας που θέτετε. Κάποιοι κανόνες θα μπορούσαν να είναι να πλησιάζει ή να μιλάει σε αγνώστους έχοντας μαζί του πάντα κάποιον γνωστό (κατά προτίμηση ενήλικα), να μην μοιράζεται προσωπικές πληροφορίες με αγνώστους ή με άτομα που τον κάνουν να νιώθει αμήχανα, και να μην επιτρέπει σε κανένα (γνωστό ή άγνωστο) να τον αγγίξει στα σημεία που καλύπτουν τα εσώρουχα.
Να αποφεύγετε να ενημερώνετε διαδικτυακά για το που βρίσκεται το παιδί σας, ειδικά όταν δεν είστε μαζί του, καθώς και να μοιράζεστε προσωπικές πληροφορίες για αυτό.
Βεβαιωθείτε πως υπάρχουν δίκτυα ασφάλειας και στήριξης στην καθημερινότητα σας, έτσι ώστε τα παιδιά να γνωρίζουν που μπορούν να στραφούν για βοήθεια. Για παράδειγμα, ενημερώστε τα παιδιά σας για κάποιο φιλικό ή συγγενικό σπίτι που βρίσκεται στην διαδρομή προς το σχολείο, έτσι ώστε να γνωρίζουν που να τρέξουν σε περίπτωση που νιώσουν ότι είναι σε κίνδυνο. Μάθετε στα παιδιά σας τον τηλεφωνικό σας αριθμό σε περίπτωση που πρέπει να επικοινωνήσουν μαζί σας.
Να είστε ενήμεροι για το πρόγραμμα των παιδιών σας και να κρατήσετε μια ανοιχτή επικοινωνία μαζί τους. Μπορείτε να διδάξετε στο παιδί σας έναν «κωδικό ασφαλείας», έτσι ώστε όταν κάποιος άλλος προσφερθεί να πάει το παιδί στο σπίτι, το παιδί να μην ακολουθήσει εάν δεν γνωρίζει αυτός ο άλλος τον κωδικό!
Τέλος, είναι σημαντικό οι ενήλικες να μάθουν να διαχειρίζονται τους δικούς τους φόβους και ανησυχίες, έτσι ώστε να μην μεταφέρονται στα παιδιά με δυσλειτουργικό τρόπο. Σε περίπτωση που χρειάζεστε βοήθεια με τον τρόπο που θα επικοινωνήσετε με τα παιδιά, μπορείτε πάντα να συμβουλευτείτε κάποιον ειδικό.
Δρ. Παυλίνα Αντωνίου, Εγγεγραμμένη Συμβουλευτική Ψυχολόγος
https://www.facebook.com/drpavlinaantoniou/
+357 97 906163
