Tι ωθεί τα παιδιά να γίνουν θύτες;
Σε προηγούμενο άρθρο ασχοληθήκαμε με τα παιδιά που εκφοβίζονται.
Όμως, εξίσου προβληματική είναι και η κατάσταση των παιδιών που εκφοβίζουν.
Κι επειδή μπορεί να είμαστε γονείς ή και εκπαιδευτικοί ,όχι μόνο παιδιών-θυτών, μα και παιδιών-δραστών, έχει ενδιαφέρον να δούμε πού μπορεί να βρίσκεται “η ρίζα του κακής συμπεριφοράς”.
Τα παιδιά, συνήθως, εκφοβίζοντας :
-κερδίζουν κάτι είτε αυτό είναι το χαρτζιλίκι είτε άλλα αντικείμενα των συμμαθητών τους
-γίνονται συχνά πιο δημοφιλή και αποκτούν μεγαλύτερη δύναμη
-γίνονται αρχηγοί και κυριαρχούν στην ομάδα των συνομηλίκων
-νιώθουν πολλές φορές μια ευχαρίστηση από τον πανικό που προκαλούν
-σπάνε τη μονοτονία, γιατί, συχνά, βαριούνται στο χώρο του σχολείου
-μιμούνται επιθετικές συμπεριφορές ατόμων από την οικογένεια ή το σχολείο
-δεν αποδέχονται τα παιδιά που διαφέρουν ως προς κάτι, είτε αυτό είναι χαρακτηριστικό είτε συμπεριφορά.
Συχνά, τα ακούμε να λένε: «Φυσικά τον κοροϊδεύουμε. Δεν είναι φυσιολογικός!»
-πιέζονται από την ομάδα των συνομηλίκων ή υπακούν στις εντολές άλλων παιδιών δυνατότερων από αυτά
Πολλά παιδιά φτάνουν στο σημείο να εκφοβίζουν εξαιτίας προβλημάτων που υπάρχουν στην οικογένεια, στο σχολείο, στην κοινωνία γενικότερα.
Πολύ σημαντικό ρόλο παίζουν:
Η οικογένεια και ο τρόπος που μεγαλώνουμε:
– Τα παιδιά που εκφοβίζουν μπορεί να μεγαλώνουν σε οικογένειες που δεν τους βάζουν κανόνες και δεν τα ελέγχουν.
Μπορεί ακόμη να επαινούν την επιθετική τους συμπεριφορά.
-Επιπλέον συμβαίνει, όταν οι γονείς τους τα τιμωρούν πολύ σκληρά, τους φέρονται χωρίς ζεστασιά και τρυφερότητα ή δείχνουν να μην ενδιαφέρονται για αυτά και να τα απορρίπτουν.
-Πολλές φορές, μπορεί μέσα στο σπίτι να υπάρχουν καβγάδες και βία που επηρεάζουν αρνητικά όλα τα παιδιά.
Το σχολείο
Για τον εκφοβισμό ευθύνεται πολλές φορές και το σχολείο:
-Όταν ανέχεται, δικαιολογεί ή αδιαφορεί για τα περιστατικά εκφοβισμού,
-όταν ενδιαφέρεται περισσότερο για τους βαθμούς και λιγότερο για τη συμπεριφορά των παιδιών,
-όταν προωθεί την ανταγωνιστικότητα και όχι τη συνεργασία ανάμεσα στα παιδιά ή όταν είναι πολύ αυστηρό και δεν επικοινωνεί με τα παιδιά,
τότε τα περιστατικά εκφοβισμού αυξάνονται.
Η κοινωνία:
-Όταν οι άνθρωποι σε μια κοινωνία πιστεύουν πως ο εκφοβισμός είναι μια αποδεκτή μορφή συμπεριφοράς, ότι η επιθετικότητα επιτρέπεται ( κυρίως στα αγόρια),
-όταν χρησιμοποιούν τη βία σαν τρόπο επικοινωνίας στις σχέσεις τους, όταν εφαρμόζουν πολύ αυστηρά μέτρα πειθαρχίας και τιμωρίας,
-όταν δεν αποδέχονται όσους είναι διαφορετικοί και δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα
-όταν ενδιαφέρονται μόνο για το δικό τους συμφέρον, αδιαφορώντας για τους άλλους, τότε υπάρχει εκφοβισμός
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης:
Όταν προβάλλουν συνεχώς σκηνές βίας, δίνουν το μήνυμα πως η βία και ο εκφοβισμός είναι οι μόνοι τρόποι για να λύνουμε τις διαφορές μας.
ΠΩΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΕΚΦΟΒΙΖΕΙ
Ο εκφοβισμός είναι μια συμπεριφορά άσχημη και άδικη και σίγουρα δεν είναι «μαγκιά». Βλάπτει τους άλλους αλλά και εσένα.
Γι’ αυτό μην εκφοβίζεις και μην αφήνεις ούτε τους φίλους σου να εκφοβίζουν τους άλλους.
Προσπάθησε να βάζεις μέσα στην παρέα σου παιδιά και όχι να τα αποκλείεις. Μπορεί έτσι να κάνεις καλούς φίλους – πάντα υπάρχει χώρος για καινούριους φίλους και φίλες, όσους και να έχουμε.
Θυμήσου πως όσο εύκολο είναι να φερόμαστε άσχημα άλλο τόσο εύκολο είναι να φερόμαστε με σεβασμό, μόνο που είναι πιο όμορφο να σεβόμαστε και να μην στενοχωρούμε τους άλλους.
Να φέρεσαι στους άλλους όπως θα ήθελες να σου φέρονται κι εκείνοι.
Προσπάθησε να καταλάβεις πώς αισθάνονται οι άλλοι. Όλοι οι άνθρωποι αισθάνονται διαφορετικά για διαφορετικά πράγματα.
(Άλλοι, για παράδειγμα, υποστηρίζουν μια ομάδα ποδοσφαίρου, άλλοι κάποια άλλη και σε άλλους δεν αρέσει καθόλου το ποδόσφαιρο.)
Πηγή:Aσβεστάς Αναστάσιος- Σχολικός Σύμβουλος
Βιβλιογραφία: Olweus, D., 2009, Εκφοβισμός και βία στο σχολείο, εκδ. ΕΨΥΠΕ O’Moore, M. & Minton, S. 2004
Dealing with Bullying in Schools. London: Paul Chapman
