Οι σχέσεις είναι σαν παρτίδες σκάκι, σε ένα παιχνίδι του οποίου την εξέλιξη δεν ξέρει κανείς. Περιέχουν επιθετικές κινήσεις, στρατιωτικές υπαναχωρήσεις, νίκη στα σημεία, ισοπαλία σε κάποια άλλα και πολλές φορές περιλαμβάνουν κινήσεις ματ, στις οποίες το χαμένο μέρος δύσκολα έχει κάτι να αντιτάξει. Είναι η στιγμή που η Βασίλισσα πετάει το στέμμα της…
…
στον αντίπαλο στρατό, και ο τελευταίος αποφασίζει για την περαιτέρω τύχη της.
Η δική σου σχέση δεν ξεκίνησε ωστόσο με όλα τα πιόνια τοποθετημένα επιμελώς πάνω στην σκακιέρα, ούτε με το σήμα της έναρξης. Αντίθετα, μοιάζει να την έπιασες προς το τέλος, εκεί που ο εχθρός έχει αποδεκατίσει τη σκακιέρα, και έχεις μείνει μόνη Βασίλισσα, πανικόβλητη και αβοήθητη, με ένα δύο προπύργια αντίστασης, τα οποία και αυτά μοιάζουν έτοιμα να καταρρεύσουν., Το παιχνίδι δεν θα μπορούσε να είναι πιο συντηρητικό από μέρους σου, με τις κινήσεις σου να κυμαίνονται σε ένα διαρκές, εξοντωτικά σπαστικό mute.
Μπορεί να το ξέρεις ως κουμπί στο τηλεκοντρόλ, το οποίο χρησιμοποιείς κατά τη διάρκεια των διαφημίσεων, αλλά δυστυχώς πρόκειται για πρακτική που εφαρμόζεται κατά κόρον στις σχέσεις, και η οποία χαρακτηρίζει το μέρος που την επιλέγει: είναι εκείνο το οποίο επιλέγει να μείνει σε δεύτερο ρόλο, αφήνοντας το άλλο κυρίαρχο να αλωνίζει στη σχέση και στα συναισθήματα του, χωρίς μάλιστα να πολυνοιάζεται σχετικά. Εσύ είσαι αυτή που στεναχωριέσαι, που φθείρεσαι και που δυστυχώς τη βγάζεις στη μούγκα.
Το γιατί μπορεί ένας άνθρωπος να επιλέξει τη σιωπή και την καταπίεση, μην εκφράζοντας ελεύθερα όλα εκείνα που τον καταπιέζουν ή τον ενοχλούν ή ακόμη τον εξοντώνουν ψυχικά στη σχέση του, είναι ένας απέραντος τόπος πιθανοτήτων. Οι φιναλίστ στα σχετικά καλλιστεία μοιάζει να είναι οι ακόλουθες:
- Δεν μπορεί να διεκδικήσει το ρόλο που του αρμόζει μέσα στη σχέση.
- Φοβάται την αντίδραση του ισχυρού μέρους, η οποία να φτάνει μέχρι και στη διάλυση της σχέσης.
- Έχει βολευτεί ενδόμυχα σε αυτή την κατάσταση προφανούς ανισορροπίας από την οποία δεν απορρέουν έντονες συγκινήσεις και εντάσεις, από την οποία κανείς δεν έχει πολλές απαιτήσεις και ωστόσο η έκφραση «έχω σχέση» υπάρχει στη γωνία, ως μπαμπούλας και παράσημο.
- Τρέμει και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να επέλθει κάποια ρήξη, αν διανοηθεί να προσπαθήσει να προβεί σε οποιοδήποτε επανακαθορισμό των ορίων της σχέσης.
Επίτηδες χρησιμοποιώ γενικούς όρους και τρίτο ενικό, χωρίς πιο γλαφυρά παραδείγματα, για να απευθυνθώ κατευθείαν στην ψυχική κατάσταση που διαμορφώνεται εντός σου και την πρακτική, η οποία – το βλέπεις, το καταλαβαίνεις, αλλά κλείνεις τα μάτια, σφίγγοντας τα δόντια – δεν είναι υγιής! Αντίθετα, πρόκειται για μία συμφωνία δύο ανθρώπων, στην οποία ο ένας έχει αναλάβει να κάνει ό,τι θέλει και να κουμαντάρει και τα συναισθήματα του άλλου, ο οποίος απλά δεν μιλά, δεν αντιδρά και γενικότερα καταπνίγει ότι νιώθει μπροστά στο φόβο ενός μεγαλύτερου κακού.
Ποιού κακού, ωστόσο; Ως τέτοιο πρέπει να εννοείς το χωρισμό, τη διακοπή αυτού του δεσμού που σας ενώνει, έτσι; Το γεγονός ο δεσμός αυτός να είναι πραγματικά αόρατος και να μην υπάρχει κάπου αλλού, πέραν από το μυαλό σου, δεν φαίνεται να το έχεις αναλογιστεί. Γιατί ψυχικός δεσμός μεταξύ ενός ατόμου δρώντος και ενός αδρανούς, δεν υπάρχει. Πρόκειται για δύο ξένα σώματα, που σαν δύο όμοια φορτία απωθούνται, με τη φυσική σύνδεση (βλέπε ιδίως το σεξ από υποχρέωση, και είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνεις τι εννοώ!) να είναι το μόνο δικαιολογητικό φυσικό εργαλείο, στο οποίο να στηρίζεται ακόμη αυτό το οικοδόμημα από τραπουλόχαρτα, το οποίο θα γίνει χαλκομανία με το πρώτο φύσημα του αέρα.
Ένα φύσημα, το οποίο μπορεί να είναι ένα απαλό νοτιαδάκι, με μία ήπια δική σου αντίδραση, οπότε και μάλλον θα σε κάψει σαν λίβας, μένοντας σαν την καλαμιά στον κάμπο να κλαις τη μοίρα σου, που έχασες από την απρονοησιά σου τον έρωτα της ζωής σου (όχι, δεν είσαι ικανή να δεις πόσο καλό σου κάνει αυτό και σίγουρα δεν πρόκειται να το πάρεις χαμπάρι όσο περνάει ο καιρός) είτε ενός λυσσασμένου βοριά, με τη μορφή ενός ξεσπάσματος, με αφορμή (ελπίζω!) ένα νέο έρωτα, ένα σκίρτημα που να σου χρησιμεύσει ως χαστουκοπαλαμίδι μεγατόνων, για να ξυπνήσεις και να αποφασίσεις ότι θέλεις μία σχέση φυσιολογική και κυρίως επί ίσοις όροις. Και να διαλύσεις στο πέρασμα σου τα ερείπια αυτού που νόμιζες ότι είναι ο έρωτας της ζωής σου, και απλά αποτέλεσε το κουμπί στο δικό του τηλεκοντρόλ, με το οποίο σε κρατούσε στο mute όλο αυτόν τον καιρό.
Τότε, θα καταλάβεις πόσο πολύ ήσουν δέσμια όλης αυτής της κατάστασης και πόσο κακό σου έκανε. Φτάνει να το θέλεις και να παλέψεις για αυτό. Κανένα άλογο, ξέρεις, με παρωπίδες δεν βλέπει πουθενά αλλού από το μπροστά τους. Και όταν αποφασίσεις να τις πετάξεις, και να εκτιμήσεις τον εαυτό σου από την αρχή, δημιουργώντας μία νέα σχέση στην οποία θα έχεις λόγο, όχι μόνο κυριολεκτικά, αλλά και ύπαρξης, θα συνειδητοποιήσεις πόσο ωραία είναι η ζωή σε φυσικό ήχο και με τέρμα τα ντεσιμπέλ…
