Είναι να μη σου τύχει… Το να σε απατήσει και να το καταλάβεις, ίσως είναι η πιο επώδυνη στιγμή μιας σχέσης. Το να σου πει, λίγο αργότερα, τα γνωστά κλισέ, ότι μετάνιωσε, ότι δεν σήμαινε τίποτα για εκείνον αυτό που έκανε, είναι η στιγμή σου για να αποφασίσεις τι θα κάνεις…
Από την Έλενα Καλογερά
Συνήθως, κανείς – ούτε άντρας ούτε γυναίκα – παραδέχεται εύκολα ότι απατήθηκε. Ακόμη και σε κουβέντες με φίλους – ξέρεις, εκείνες που κάνεις με στοίβες χαρτομάντιλα, απλωμένες μπροστά σου – το να ομολογήσεις μια τέτοια «στραβή», είναι κάτι που σε γεμίζει ντροπή, αμηχανία, ενοχές και πόνο. Ξέχνα τα (για λίγο) αυτά, εστίασε σε όσα πρέπει να κάνεις από τη… «στραβή» και μετά, και ρίξε μια ματιά σε έναν μίνι οδηγό «επιβίωσης» που θα σε βγάλει από μία εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, με τις λιγότερες δυνατές «γρατζουνιές» και απώλειες.
Αποφάσισες να φύγεις…
Αν έχεις αποφασίσει να τελειώσεις τη σχέση, μετά την ομολογία του ότι σε απάτησε, τα πράγματα είναι (πιο) απλά (απ’ ό,τι νομίζεις). Στην περίπτωση που είσαι σίγουρη (σίγουρη, όμως) ότι αυτό που συνέβη, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να του το συγχωρήσεις, be a lady. Αν μένετε μαζί, πακετάρισε τα πραγματάκια σου και αν έχεις κάπου αλλού να μείνεις, φύγε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αν όχι, ζήτα λίγο χρόνο, μέχρι να βρεις που θα μετακομίσεις. Στην περίπτωση που εκείνος φιλοξενείται από εσένα, ζήτα άμεση… εκκένωση του χώρου σου. Είναι πολύ σημαντικό, σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου, να μη σας ακούσει η γειτονιά (που πολύ θα το ‘θελες), να μην αφήσεις περιθώρια για «πισωγυρίσματα».
Αυτό φυσικά, δεν σημαίνει ότι θα το λήξεις, χωρίς κουβέντα. Υπάρχει λόγος που πρέπει να του μιλήσεις, να του πεις όσα νιώθεις, να μην κρατήσεις τίποτα μέσα σου! Όχι, επειδή αυτό θα τον κάνει καλύτερο άνθρωπο (καθόλου δεν σε νοιάζει στην παρούσα φάση) και φυσικά όχι επειδή θες να καταλάβει τι (σου) έκανε. Την κουβέντα θα την κάνεις για ‘σένα. Για τη δική σου ψυχική υγεία και ισορροπία και για να μη σου μείνουν απωθημένα. Κλείνοντας οριστικά ένα κεφάλαιο ζωής – μικρό ή μεγάλο – και όταν περάσουν η κατάθλιψη, ο θυμός, η απογοήτευση, θα σου είναι πολύ πιο εύκολο να πας παρακάτω.
Αποφάσισες να μείνεις…
Μετά από τα πρώτα κλάματα, τις φωνές και τις μέρες γεμάτες ταραχή που ακολούθησαν της «αποκάλυψης», μετά απ’ όλους εκείνους τους μονολόγους τύπου «πώς μπόρεσε να μου το κάνει εμένα αυτό;», μετά από τα ξενύχτια λυγμών με φίλες, μετά από ένα σωρό αναπάντητες κλήσεις στο κινητό σου και μηνύματα μετάνοιας, αποφάσισες να τον ξαναδείς. Και μιλήσατε. Και κατάφερε να σε πείσει ότι όλα ήταν «ένα στιγμιαίο λάθος», (όπως είπε κάποτε και μια ψυχή). Αναρωτιέσαι, τώρα, λοιπόν, τι να κάνεις;
Εδώ, το ξέρεις, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Μην απαντήσεις βιαστικά, μην «υποκύψεις» σε δάκρυα –που μπορεί να είναι ειλικρινά, αλλά, ναι, είναι και εργαλείο συναισθηματικού εκβιασμού- μη δεχθείς ρόλο ακροατή στον απολογητικό μονόλογο που έχει ετοιμάσει.
Και σε αυτή την περίπτωση, φρόντισε να κρατήσεις την ψυχραιμία σου και τον θυμό σου «μαζεμένους». Το να βάλεις το χέρι στη μέση και ν’ αρχίσεις να φωνάζεις (που δίκιο θα ‘χεις, αλλά…) και το να του επιφυλάξεις υβρεολόγιο λιμενεργάτη, θα είναι εις βάρος σου.
Αν έχεις αποφασίσει να τον συγχωρήσεις, απέναντι στο μονόλογο μετάνοιας, πρέπει να κρατήσεις μία σεβαστή απόσταση και με σοβαρό ύφος, σε… τσιμπημένα αυστηρό τόνο, να θέσεις τα όρια.
Ποια είναι αυτά; Το ότι επιστρέφεις στη σχέση, δεν σημαίνει ότι ξέχασες τι συνέβη. Θέλεις χρόνο και απόσταση, όχι μόνο για να σκεφθείς, αλλά για να επιστρέψει η ζωή σου, η ζωή σας στη συγκεκριμένη περίπτωση, στους φυσιολογικούς της ρυθμούς. Ξεκαθαρίζεις, ότι δεν μπορεί να περιμένει από ‘σένα οικειότητες, φιλιά και αγάπες, αμέσως μετά από ένα τέτοιο σοκ.
Στα «σίγουρα» που πρέπει να κάνεις, βάλε τα εξής:
– Σκέψου, όπως… εκείνος. Κοινώς, έστω και κατόπιν εορτής, ψάξε να βρεις ποια «πόρτα» στη σχέση σας άφησες ανοιχτή και μπήκε κάποια άλλη. Ειδικά στην περίπτωση που εκείνος δεν ήταν τυπικό δείγμα «κυνηγού», ψάξε ακόμη πιο σοβαρά. Κάπου, κάτι θα σου ξέφυγε, με κάποιο τρόπο «χαλάρωσες» και θεώρησες δεδομένη τη σχέση σου μαζί του, τελοσπάντων, αναγνώρισε το μερίδιο της ευθύνης που σου αναλογεί. Πρόσεξε: δεν τον δικαιώνει μία τέτοια σκέψη. Ούτε ο στόχος είναι να «πνιγείς» εσύ στις ενοχές. Αυτό που θέλεις – που και οι δύο θέλετε, εφ’ όσον σου ζητάει να γυρίσεις – είναι να μην επιτρέψεις να συμβεί ξανά κάτι τέτοιο.
– Ξεκίνα διάλογο. Όχι, μαραθώνιο γκρίνιας και παραπόνων. Καθημερινό διάλογο. «Φώτισε» όσα σημεία στη σχέση σας, αράχνιαζαν στη σιωπή. Το θέμα δεν είναι να επανέρχεσαι στην πληγή, που άνοιξε στη σχέση σας η απιστία. Το θέμα είναι να επικοινωνείτε ουσιαστικά, να ξέρεις πλέον τι του λείπει, γιατί ενδεχομένως να σε «κατηγορεί», τι λείπει από εσένα και παρά το ότι δεν το έχεις αποκαλύψει ποτέ, λειτουργεί «υπόγεια» στη μεταξύ σας σχέση.
– Γνώρισε τον από την αρχή. Συμπεριφέρσου σαν να τον γνώρισες χθες και εφ’ όσον τον πρώτο καιρό μετά την απιστία, η οικειότητα δεν θα είναι ακριβώς το φόρτε σας, συμπεριφέρσου σα να έχεις να κάνεις με «πρώτο ραντεβού». Έτσι, θα είναι πιο εύκολο και για τους δυο σας, να… «χωνέψετε» την αμηχανία και το «μούδιασμα» του πρώτου διαστήματος, μετά τη «στραβή».
Τι δεν πρέπει να κάνεις, αν έχεις σκοπό να συνεχίσεις με αυτόν τον άνθρωπο μετά το λάθος του:
– Κοίτα, η απιστία είναι μια πληγή που αφήνει σημάδι. Και αν θέλεις να είσαι απολύτως ειλικρινής, είναι μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ, ειδικά αν επανέρχεσαι και «ξύνεις» το τραύμα με κάθε τρόπο. Αφού το καταλάβεις αυτό και εφ’ όσον τα πρώτα δείγματα της συμπεριφοράς του σε βεβαιώνουν ότι όντως ήταν ένα λάθος της στιγμής, δεν έχει νόημα να είσαι προσβλητική μαζί του με την παραμικρή υποψία. Επίσης, δεν υπάρχει πιο ψυχοφθόρο πράγμα, από το να περάσεις όλη σου τη ζωή, ανησυχώντας για το επόμενο «στραβοπάτημα» του. Ακόμη κι αν σου έδωσε «δικαίωμα», εσύ δεν έχεις κανένα δικαίωμα για «ανασκαφές» στο κινητό του, στα συρτάρια του, στην ηλεκτρονική αλληλογραφία του. Αρκεί που γνωρίζεις. Και πλέον έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Τελεία (και τώρα άσε ήσυχο το κινητό του).
– Μην μπεις ποτέ στον πειρασμό να κατηγορήσεις – ανοιχτά και μπροστά του – την άλλη γυναίκα.Δεν είναι ότι εκείνη δεν φταίει (που είναι κι αυτή μια πιθανότητα). Είναι ότι βγάζοντας την οργή σου εναντίον της, την κάνεις, αν όχι «Νο1 Κίνδυνο», τουλάχιστον συμπαθή. Και αυτή τη στιγμή, ο… «καλός» σου δεν πρέπει να νιώθει έτσι…
– Επίσης, μην γίνεις οπαδός της θεωρίας «θα του δείξω εγώ» και αρχίσεις να καταστρώνεις σχέδια «αντιποίνων». Το να τον απατήσεις και εσύ για να… «πατσίσετε», το ξέρεις ότι εκτός από βλακώδες, είναι και ταπεινωτικό για ‘σένα. Ούτε να τον κάνεις να ζηλέψει, έχει νόημα αυτή τη στιγμή. Εκείνο που πρέπει να καταλάβει, είναι ότι ελέγχεις την κατάσταση, τα συναισθήματα σου και –πλέον – τη μορφή της σχέσης σας. Ακόμη κι αν τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει, ακόμη κι αν χτυπάς το κεφάλι σου και κλαις κρυφά, είναι σημαντικό – μπροστά του, τουλάχιστον – να έχεις τον έλεγχο των αντιδράσεων σου.
– Και κάτι τελευταίο: μην υποτιμήσεις ούτε στιγμή τον εαυτό σου, μην μπεις σε διαδικασία σύγκρισης με το «τρίτο πρόσωπο», μην αφεθείς! Δεν σε απάτησε επειδή δεν είσαι όμορφη, έξυπνη, άξια να σε αγαπάνε. Σε απάτησε για λόγους που δεν πρέπει να σε κάνουν – ούτε για πλάκα – να πιστέψεις ότι δεν μετράς ως άνθρωπος και ως γυναίκα!
Ό,τι κι αν επιλέξεις – να του δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία ή να φύγεις – πρέπει να το έχεις σκεφτεί σοβαρά, ακόμη κι αν χρειαστεί να βάλεις στην άκρη τα συναισθήματα και να διαπραγματευτείς μόνο με τη λογική. Και φυσικά, πάντα μπορείς να… αλλάξεις την απόφαση σου, ειδικά αν παρέμεινες στη σχέση και οι «στραβές» συνεχίζονται. Το σημαντικό είναι να μην εγκλωβιστείς (με τη θέληση σου) σε κάτι που σε κάνει δυστυχισμένη!
