Δική σου απόφαση. Ανεξαρτήτως των λόγων που σε ώθησαν σε αυτή. Και θα τη χρεωθείς εξ ολοκλήρου, όσα δίκια κι αν έχεις, όσο κι αν τα πράγματα οδηγήθηκαν στα άκρα, χωρίς δεύτερη επιλογή, από τη δική σου τουλάχιστον οπτική γωνία. Εσύ πήρες την πρωτοβουλία του χωρισμού, και το ήξερες, ότι αυτό δεν θα διαφοροποιήσει σημαντικά ούτε τα αισθήματα σου, ούτε το πώς θα νιώσεις στη συνέχεια.
Γιατί θα τις περάσεις τις φάσεις σου. Μεταξύ των οποίων και ορισμένες, που κάθε άλλο παρά καλοδεχούμενες θα τις έλεγες. Αλλά αυτό όχι απλά δεν πρέπει να σε φρικάρει, αλλά και να το καλοδεχτείς, ως φυσιολογική διαδικασία εκτόνωσης. Συνεπώς, άσε τους μελοδραματισμούς στην άκρη και προετοιμάσου. Οι βοήθειες είναι, ούτως ή άλλως, παντού γύρω σου, και το κατά πόσο θα καταφύγεις σε αυτές, δικό σου και πάλι θέμα:
Η καταθλιπτική φάση. Όσο κι αν θεωρείς ευκολάκι να είσαι μια χαρά και σούπερ τέλεια την επόμενη κιόλας στιγμή που ξαπόστειλες τον αχρείο, η κατάθλιψη θα σου χτυπήσει την πόρτα, και ευχήσου τα χτυπήματα να μην παραείναι δυνατά. Και θα προβληματιστείς για τους λόγους που τον ώθησαν να σου φερθεί έτσι, και θα αισθανθείς άχρηστη και ανίκανη να λάβεις ο,τιδήποτε καλό στη ζωή σου σε γκομενικό επίπεδο, και όλα τα τυπικά που κάθε φυσιολογικός άνθρωπος αισθάνεται, άπαξ και αισθανθεί πληγωμένος, προδομένος ή ό,τι άλλο. Και αμέσως μετά, θα ακολουθήσει…
Η φάση του μηδενισμού και της άρνησης. Όπου όλα θα σου φαίνονται μάταια και ανώφελα, κανένα νόημα δεν θα υπάρχει πουθενά πάνω στη Γη, όλοι οι άντρες αποτελούν εχθρούς σου, τους οποίους δεν πρόκειται να ξανασυναναστραφείς στο μέλλον, παρά μόνο για να ικανοποιήσεις τα κατώτερα βιολογικά σου ένστικτα, και αυτό ήταν. Εντάξει, λογικό να τα κάνεις όλα σάλα τραπεζαρία ένα πράγμα. Και όσο μεγαλύτερες είναι οι πληγές που έχουν ανοίξει μέσα σου, τόσο περισσότερο θα αρνείσαι να ζήσεις το ο,τιδήποτε από εδώ και πέρα. Δυνάμει καλό, σε προστατεύει από κακοτοπιές, και σε ατσαλώνει απέναντι σε μελλοντικές επιθέσεις. Πάρ’ το κι έτσι…
Η φάση της συνειδητοποίησης. Όπου κατακάθεται πλήρως μέσα σου το τι έχει στα αλήθεια συμβεί, και εκεί ξεσπά ίσως ο μεγαλύτερος πόνος. Για να το αντιμετωπίσεις, θα κινητοποιήσεις εκλογικευτικές διαδικασίες, τύπου «έτσι έπρεπε να γίνει», «ναι, αλλά δεν ταιριάζαμε εξ αρχής, τι έμπλεξα μαζί του», και θα στραφείς σε συγγενείς και φίλους, για να ζητήσεις στήριξη και επισημοποίηση των ισχυρισμών σου. Ιδίως εκείνων που δεν αντέχουν και πολύ σε έναν τυπικό έλεγχο λογικής, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Ο,τιδήποτε είναι ικανό να σε ανακουφίσει, βοηθάει, και είναι θεμιτό εν προκειμένω, να το ξέρεις…
Η φάση της σεξουαλικής στέρησης. Φυσικά και θα έρθει. Κι όσο πιο έντονες ήταν οι σχετικές εμπειρίες, τόσο περισσότερο θα σου λείψει η επαφή με το κορμί του, και γενικότερα το σεξ με τον οικτρό, κατά τα άλλα, τυπάκο, που σε έκανε κουρέλι. Καμία αρπαχτή δεν θα είναι αρκετή για να σε ικανοποιήσει, ακριβώς γιατί ο πληγωμένος σεξουαλικός εγωισμός σου θα αναζητεί εκείνον. Αλλά, όπως τα ναρκωτικά, όσο πιο αποφασισμένη είσαι να κόψεις τον εθισμό σου, τόσο ενθαρρυντικότερα αποτελέσματα θα έχεις. Αν επιστρέφεις ξανά και ξανά σε αυτόν, από την άλλη, για αποχαιρετιστήριες συνευρέσεις που δεν τελειώνουν ποτέ, μην περιμένεις και μεγάλη βελτίωση…
Η φάση της υποτροπής. Ε ναι, θα έρθει κι αυτή. Όταν τα καταπιεσμένα σου συναισθήματα βγουν στην επιφάνεια, και η ίδια εκραγείς, και κατινιές κάνοντας, και έτοιμη να ριχτείς πίσω του θα είσαι, και κινήσεις απελπισίας ενδεχομένως, και γενικότερα, θα θάψεις την αξιοπρέπεια σου πέντε μέτρα κάτω από τη γη. Όσο ισχυρότερους συμμάχους διαθέτεις, και γενικότερα κύκλο που να νοιάζεται για σένα, τόσο λιγότερο χαμηλά θα πέσεις, αυτός είναι ο κανόνας, και ελπίζω να μην αποτελέσεις την εξαίρεση, ώστε να μην μαζεύεις για μία ζωή τα ασυμμάζευτα.
H φάση της επαναφοράς. Ε, κάποτε πρέπει να έρθει κι αυτή, δεν νομίζεις; Τόσα και τόσα έχεις περάσει, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αρχίσεις να συνέρχεσαι από το σοκ, και να ξεκινήσεις το comeback σου στη ζωή και τον κόσμο γενικότερα, και στον ερωτισμό σου ειδικότερα. Ενδέχεται να χρειαστεί περισσότερο από όσο αρχικά πίστευες, μπορεί και να απελπιστείς να περιμένεις, αλλά να είσαι σίγουρη ότι η μπάλα είναι έτσι κι αλλιώς στη δική σου πλευρά του γηπέδου, και εν προκειμένω. Εσύ κάνεις παιχνίδι, και εσύ λύνεις μόνη σου τους κάβους που σε κρατούν δεμένη στο λιμάνι της απελπισίας. Ή μένεις αγκυροβολημένη εκεί, και περνάς ξανά και ξανά τα προαναφερθέντα στάδια, ίσως και με την πιο βαριά τους μορφή. Αντέχεις; Εσύ θα σου πεις, είτε έτσι είτε αλλιώς. Και θα ξεκλειδώσεις την πορεία σου από εδώ και πέρα, χωρίς αυτόν θέλω να πιστεύω, προς κάτι καινούριο…
