Δεν είναι όλες οι εγκυμοσύνες λαμπερές και ροζ
Trigger warning: Δύσκολη εγκυμοσύνη
Υπήρξα έγκυος 2 φορές.
Και τις 2 φορές οι εγκυμοσύνες μου δεν ήταν λαμπερές και ροζ.
Ήταν δύσκολες. Με ναυτίες ζαλάδες και εμετούς. Με πόνους και νοσηλεία σε κλινικές. Με ακινησία και αγωνία. Με διαβήτη κυήσεως και αποκλεισμό τροφών. Με μια κοιλιά τεράστια προς το τέλος, με πολύ μεγάλα μωρά και με πολύ αμνιακό υγρό. Όπου υπό τέτοιες συνθήκες, η έντονη κινητικότητα των μικρών με έκανε να θέλω να βγάλω τα σωθικά μου για να ηρεμήσω!
Δεν τολμούσα ποτέ όμως να το συζητήσω γιατί φοβόμουν.
Φοβόμουν εκείνο το «Άλλες παρακαλάνε να ήταν στη θέση σου». Ή το «Η εγκυμοσύνη σου φέρνει όμως το φως στη ζωή σου που τα υπερκαλύπτει όλα αυτά.»
Και όλα αυτά τα γνωστά και τετριμμένα που σου ακυρώνουν και σου συρρικνώνουν κάθε συναίσθημα.
Όμως κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε γι αυτό.
Δεν είναι όλες οι εγκυμοσύνες λαμπερές και ροζ και είναι οκ να το λέμε όσες το βιώσαμε.
Αντιθέτως, δεν είναι οκ να θάβουμε τα συναισθήματα μας γι αυτό. Και να προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας ότι όλα είναι οκ. Όλα είναι ροζ. Όλα είναι λαμπερά. Όλα είναι υπό έλεγχο. Γιατί δεν είναι. Και είναι απολύτως οκ να μην είναι.
Κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε γι αυτό…
H Maggie Shackelford μίλησε γι αυτό, σε ένα κείμενο γεμάτο συναισθήματα:
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία της εγκυμοσύνης μου. Δεν ξέρω πώς θα σας φανούν όλα αυτά που θα σας πω.
Ανησυχώ ότι η ιστορία μου μπορεί να είναι πολύ σκοτεινή, πολύ περίεργη, πολύ «αχάριστη». Το φοβάμαι πάρα πολύ.
Αλλά νομίζω ότι ίσως κάποιες από εσάς, όπως και εγώ, έχετε βιώσει πόνο και δυσκολίες στις εγκυμοσύνες σας. Αλλά δεν ξέρετε πώς να μιλήσετε γι αυτό. Ή ίσως αν κάποια στιγμή ζήσετε μια εγκυμοσύνη, διαβάζοντας την ιστορία μου δεν θα είστε απροετοίμαστες αν δεν θα είναι λαμπερή. Και ροζ.
Αυτή είναι η δική μου αλήθεια. Η εγκυμοσύνη είναι σκληρή.
Οι δύο εγκυμοσύνες μου ήταν δύο από τις πιο δύσκολες εμπειρίες της ζωής μου. Η εγκυμοσύνη με κάνει να νιώθω χάλια. Με κάνει να νιώθω χαμένη, μόνη, άχρηστη και σπασμένη. Πιέζει στα άκρα τις φυσικές ικανότητες μου. Ζητάει τα πάντα από εμένα.
Μου παίρνει την υγεία μου, τον ύπνο μου, την άνεση μου, το μυαλό μου. Το φαγητό μου, τις σχέσεις μου, την ικανότητά μου ως μητέρα. Τη δουλειά, την αγάπη, το παιχνίδι.
Δεν είμαι η υπέρλαμπρη έγκυος θεά που ποζάρει γαλήνια χαϊδεύοντας την κοιλιά της.
Είμαι μια μάζα από πονεμένα κόκαλα και πονοκέφαλο, πονόλαιμο, άπλυτα μαλλιά και τις άπειρες μαμαδένιες ενοχές. Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων τριών μηνών ξαπλωμένη στο κρεβάτι ανίκανη να φροντίσω το παιδί μου, να δουλέψω, να ταΐσω τον εαυτό μου, να καθαρίσω τον εμετό μου ή να συνεισφέρω στο σπίτι μου.
Το δίχρονο παιδί μου λέει, «Η μαμά μου είναι απλά άρρωστη και λυπημένη. Δεν παίζει πια.»
Δεν αισθάνομαι γεμάτη με νέα ζωή. Νιώθω περισσότερο σαν να οδηγούμαι σε έναν αργό θάνατο…
Μερικές φορές είναι έτσι η εγκυμοσύνη. Όχι πάντα λαμπερή. Και όχι πάντα ροζ. Και όχι για όλους, αλλά για μερικές από εμάς ναι.
Εάν παλεύετε και δυσκολεύεστε με την εγκυμοσύνη δεν είστε μόνες.
Όλοι οι γονείς δυσκολευόμαστε. Κάθε γονιός βλέπει ένα βουνό κάπου στο ταξίδι της γονικής μέριμνας.
Απλά για μένα μέχρι στιγμής το πιο δύσκολο και απότομο βουνό ξεκινά με την κύηση των 6 εβδομάδων.
Κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική.
Ίσως εσύ απόλαυσες κάθε λεπτό της εγκυμοσύνης σου.
Ίσως σου φαίνονται περίεργα αυτά που σου λέω, γιατί θα έδινες τα πάντα για μια εγκυμοσύνη. Και ας αισθανόσουν τόσο χάλια όσο εγώ.
Και ίσως να είσαι σαν και εμένα. Που είμαι ευγνώμων που μπορώ να ζήσω μια εγκυμοσύνη. Αλλά να ανυπομονώ να τελειώσει και να ολοκληρωθεί γιατί είναι πολύ δύσκολο.
Σε όποια κατηγορία και αν ανήκεις είναι εντάξει.
Γιατί αυτή είναι η ιστορία σου.
